صلح رویای گمشدۀ مردم افغانستان!

از بس واژه صلح،صلح و…در کشور جنگ دیدۀ ما بصورت آرمانی  رد و بدل گردیده است،دیده میشود که دیگر مردم افغانستان نسبت به این واژه با چشم بی باوری مینگرند و آن را رویایی بیش نمی دانند.

در شرایطی که مردم افغانستان از جنگ خسته اند و صلح را به سان نوشدارو میدانند اما این گمشده دیریست که راه افغانستان را گم کرده و امیدها برای رسیدن به این رویای دیرین شان با دشواری های زیادی دست و پنجه نرم میکنند.

آنچه در اینجا بیشتر از همه قابل تأمل است گرم تر شدن بیش از حد گفتگوهای صلح و مسئله آتش بس حکومت افغانستان با گروه طالبان میباشد.

با وجود تمام کمکاری ها و سهل انگاری هایی که در سایر بخش های حکومتی ما شاهد آن بوده ایم گفته میتوانیم که حکومت افغانستان در کار صلح تا حدود زیادی مخلصانه جد و جهد به خرج داده و همواره به صداهای صلح خواهانه حتی در دشوارترین شرایط لبیک گقته است،اما آنچه بیشتر از همه مردم افغانستان را نسبت به استقرار صلح و آتش بس میان طرفهای درگیر به بی باوری سوق داده است همانا بد عهدی های گروه طالبان و بی اعتنایی شان میباشد که صلح هنوز هم برای مردم رویا باقی مانده است.

گروه طالبان با وجود آنکه بارها ازشان خواسته شده تا تن به گفتگوها داده و در استقرار آتش بس بالای مردم افغانستان منت گذارند اما این گروه همواره با سیلی نا امیدی به این خواست مردم افغانستان پاسخ رد داده اند و چرا؟

مردم افغانستان و سیاسیون کشور همواره گروه طالبان را مورد انتقاد قرار داده  و میگویند که این گروه اراده ی صلح با حکومت افغانستان را ندارند مگر به ندرت در مورد عوامل عدم تن دادن این گروه به صلح و آتش بس سخن گفته اند که در این نوشتار به عوامل عمده آن میپردازم:

_گروه طالبان از بدو پیدایش تاکنون هیچگاه دارای استقلالیت در اجرای امورات نبوده اند طوری که در گذشته نیز این گروه به دستور پاکستان و عربستان بت های بامیان آثار بینظیر باستانی که نمایانگر اوج شکوه و عظمت کشور ما در ادوار گذشته بوده است را با بیرحمی تمام با خمپاره منفجر و منهدم کردند و همچنین تاکستان های سر سبز شمالی را به خاکستر مبدل کردند.

اکنون هم که بیش از 20 سال از آنزمان میگذرد این گروه مستقیماً از استخبارات پاکستان دستور میگیرد و با وجود تمام تلاش های جامعه جهانی و دولت افغانستان تا کنون به معنای واقعی تن به صلح و آتش بس نداده اند.

_پاکستان میخواهد تا با دامن زدن به جنگ در افغانستان و کمک به طالبان از یکسو مسئله ی خط دیورند را مجمل و حل ناشده نگهدارند و از جانب دیگر افغانستان را بازار خوبی برای فرآورده های تولیدی و زراعتی خویش نگهدارند چون پاکستانی ها بخوبی میدانند که محصولات آنان به دلیل کم کیفیتی نمیتواند در بازار های جهانی مشتری کسب کند به همین دلیل با تشویق ،ترغیب و حمایت از گروه های تروریستی مانند طالبان میخواهند جلو پیشرفت صنعت و زراعت را در افغانستان بگیرد و هم کشور ما را برای همیشه بازار خوبی برای محصولات بی کیفیت خویش نگهدارد.

_طوری که از نام شورای کویته هویداست و در زیر پرچم حکومت پاکستان فعالیت دارد به وضاحت برداشت کرده میتوانیم که این گروه جزء لاینفک منافع پاکستانی ها می باشند و در تمام موارد منافع پاکستان در صدر خواست های شان قرار دارد.

بناءً از دید من تا زمانی که جامعه ی جهانی و امریکا فشارهای لازم را بالای حکومت پاکستان وارد نکنند و دولت مردان این کشور را وادار به تن دادن به صلح در افغانستان نسازند گمان نمیکنم که گروه طالبان به تنهایی خود در مورد صلح و آتش بس تصمیم گرفته بتوانند چون چرخه اصلی جنگ طالبان را پاکستانی ها به دوش میکشند نه ملا هبت الله ، ملا برادر،ملایعقوب،بازماندگان حقانی وغیره.