سایه‌ی “هوشنگ ابتهاج” برای همیشه از سرِ ادبیات فارسی کم شد

سایه‌ی “هوشنگ ابتهاج” برای همیشه از سرِ ادبیات فارسی کم شد.

هوشنگ ابتهاج, شاعر ایرانی, متخلص به سایه, در سال ۱۳۰۶ در رشت متولد شد. درست نمی‌دانم از جند سالگی ولی می‌دانم که از کودکی اسم این شاعر ارزشمند را شنیدم و هرچه بزرگتر شدم بیشتر با عقاید و اشعارش آشنا شدم و فهمیدم که بدون شک سایه گوهری بی بدیل است برای ادب پارسی.

زندگانی سایه نیز هم‌چون هر انسان دیگری فراز و نشیب‌های بسیار به همراه داشت که می‌توان با آن‌ها مخالفت کرد و برای آن‌ها قلم نقد در دستان گرفت و یا با آن‌ها ابراز هم‌دلی و هم‌دردی کرد. اما نمی‌توان کتمان کرد که از ابتدای وجودش استوانه‌ای بود برای آن دسته از انسان‌هایی که با ناامیدی و سرخوردگی سر سازگاری ندارند. آن‌هایی که برای برپایی عدالت اجتماعی در جامعه از هیچ کوششی فروگذار نکرده و نمی‌کنند. و این اشعار بی‌نظیر سایه بود که همواره مشعل دار مسیر و روشنگر جان این افراد بود.
وی در سال‌های پیش از انقلاب ۵۷ ، سرپرست بر نامه‌ی گلها در رادیو ایران و نیز بنیانگذار برنامه‌ی رادیویی گلچین هفته بود که هردو ویژه‌ی موسیقی و آواز ایرانی بودند.
برخی آثار وی شامل: نخستین نغمه ها, شبگیر, و حافظ به سعی سایه است. وی در این اثر به تصحیح غزل های حافظ پرداخته است.

هوشنگ ابتهاج در کشور آلمان، در سن ۹۴ سالگی از دنیا رفت و برای ابد فارسی سایه‌اش را از دست داد. شهریار خطاب به سایه گفته بود:

سایه جان رفتنی استیم بمانیم که چه؟
این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه؟

با تسلیت به خانواده‌ی محترم ابتهاج و تمامی فارسی زبانانِ پهن دشت گیتی،

یادش برای همیشه پایا…