دېوالونه خبرې کوي

د رشيد هره کړنه او خبره به داسې تللې وه، چې هېچاهم دا ګومان نه شو کولای چې ګنې هغه به تر لسمه ښوونځی لوستی وي، بلکې ډېرو به دا ګڼله چې د سياست او پولیسو پوهنځي يې د اروپا په کوم پرمختللي هېواد کې لوستي دي. سره له دې چې د بېوزله او خوار ژوند پر وخت هم هغه يو راز ساتونکی انسان و، خو له کله نه چې د لينکروزر موټر، د مرمرو نه د جوړ کور او نورو شتو خاوند شو، نو بيا يې خويونه د پخوا په پرتله نور هم پياوړي شول. دغو خويونو په هغه کې دومره وده وکړه، چې آن اغېزه به يې په سترګو کې داسې څرګنده وه، چې حتی نږدې خپلوانو او دوستانو يې دا جرئت نه شو کولای، چې له هغه نه يې د کار و بار په برخه کې وړه پوښتنه هم وکړي.

یوه ورځ چې يې مېرمنې ترې د ژوندانه د حيرانوونکي بدلون په اړه وپوښتل، نو داسې ځواب يې ورکړ، چې هغه بيا تر ډېره په خپلې پوښتنې پښېمانه وه.

هغه پوهېده، چې انسان له خپلې لمنې اور اخلي.« خپله ژبه هم کلا ده هم بلا». هغه په دې باور درلود، چې لږه ښويېدنه او وړه تېروتنه به ورته د خپل سر په بيه پرېوځي، ځکه يې نو هڅه کوله چې له رازه يې خپل سيوری هم خبر نه شي. سره له دې چې په دې برخه کې له اټکله پورته بريالی و، خو ځينې شيان وو، چې هغه به ورته کله کله اندېښمن و. ډېره هڅه يې کوله چې په خلکو کې د پخوا په څېر ژوند وکړي، خو له لويانو سره د مجبوريت له مخې يې اړيکو هر څه بدل کړل.

 هغه له ناکامه د وخت ټولې اړتياوې پوره کولې. ډېرو ته يې بيا کور په ژوندينې جنت ښکاره کېده. د بېوزلو خپلوانو چې به يې کله ګېډې سپورې شوې، نو په يوه نه يوه بانه به يې سلام ته ورغلل او بې له دې چې مخکې له مخکې هغوی ته تياری وشي، نو سره کړي چرګان، کبابونه به يې له نورو ډېرو خوراکونو سره بې تکليفه پر دسترخوان پراته وو. د دغو خلکو خولې د بي بي سي له رادېو نه کمې نه وې. په ستاينو به نه راټولېدې.

رشيد په لږ وخت کې د دومره عزت او شهرت خاوند شو، چې هر وخت به يې بيا د کور وره ته د وخت مشهور پوهان، قومي مشران او پروفيسران په نوبت ولاړ وو. ځينې وخت چې به کوم عالم خپلو او بيا د هغه زده کړو ته فکر وکړ، نو د دنيا له خندنيو به دومره زړه توری شو، چې په خپلو لوړ زده کړو به بيا پښېمانه و، خو هغوی نه و خبر چې رشيد په همدغه ژوند کې په زړه څومره ستړی او پښېمانه دی؟! هغه چې به کله له خلکو يوازې شو، نو بيا به يې د لېونو غوندې له ځانه سره خبرې کولې. د شپې به يې وجدان تر ډېره په زړه نوکارې لګولې. بيا به يې پر زړه د يوه درانه خپګان څپه راغله او چې ډېر به تنګ شو، نو د ويليم لس ګرامه ګولۍ به يې له ستونې تېره کړه. کله چې به ويده شو، نو داسې وېروونکي خوبونه به يې ليدل، چې له هیبته به يې پر بدن زلزله راغله. له خوبه به راويښ شو او د تېر ژوند ارمان به يې وکړ. خپل هغه ژوند به يې سترګو ته ودرېد، چې هېڅ به يې نه لرل، خو ډاډ او سکون يې نه و لوټ شوی. هغه وخت به هغه ډېر ارام خوب کاوه. هغه ته به خپل پخوانی ژوند د اوسني په پرتله جنت ښکاره شو، خو داسې جنت چې بیا لاس ته نه شو راتلای. بيا به يې ځان په دې ډاډه کړ، چې ښه ده، تر اوسه دې لا له رازه هېڅوک نه دي خبر، خو يو وخت د درې ورځو راهیسې زورور باران و. هوا دومره سړه وه، چې حد يې نه و. خوارانو د دعا لپې هسک ته نيولې وې. هغوی ته د باران نور هر څاڅکی د روزۍ پر تندي مردکی ښکارېده، خو رشيد په خپله خونه کې د مور قالينې له پاسه ښه تود ناست، له کړکۍ يې د باران ننداره کوله، چې همدې کې يې مېرمنې د سهار چای راوړ. په لږ وخت کې دسترخوان په کېکونو، شيدو، شاتو او نورو خوراکي شيانو ښکلی شو. مېرمنې يې چې په پياله کې چای واچاوه، خو رشيد لا لاس وروړی نه و، چې هغه يوه سوې کړيکه واورېده. پسې بله او بيا بله. کړيکې ډېرې لنډې واورېدل شوې. دا د يوې ماشومې کړېکې وې او دومره سوز يې درلود، چې په اورېدو يې د هغه له زړه نه تېر و بېر ووتلې. په تلوار يې مېرمنې ته وويل:

ـ ته ورشه دا څوک ژاړي؟!

مېرمن چې يې لږ وخت وروسته راغله، نو ويې ويل:

ـ ما ته ملاله ښکاري.

په هيبت يې ورته وويل:

ـ ورشه وګوره، ولې ژاړي؟

هغه په ګړنديو ګامونو ورغله. د ګاونډۍ د چت کور يې د غلبېل غوندې څڅېده. ملاله په سلګو له خپلې مور نه مروره دېوال ته ولاړه وه. د شنه چای نه ډک ګيلاس بې دسترخوانه په زړه سترنجۍ پروت و. د ملالې مور لومړی د هغې په راتګ حيرانه شوه او کله چې يې د ملالې د ژړا پوښتنه وکړه، نو لکه چې دروغ يې نه شو ويلای، ورته وويل:

ـ دا ميرات مړې بورې پسې ژاړي. درې ورځې کېږي، چې د باران د لاسه يې پلار ته کار نه پيدا کېږي، خو دې شرمول راخیستې دي. پلار غريب خو يې د همدې د لاسه نن هم کار پسې لاړ. نوره يې په ژړا تنګه کړم، ښه مې ووهله.

ـ موږ ته به دې ويلي و، هن، هن، د دې ماشومې څه ګنا ه ده؟! دا دی زه به يې درته په منډه راوړم!

ـ خير يوسې ځان مه پازابوه! نه يې اخلم، خو هغې چې څو دا خبرې اورېدلې، د رشيد مېرمن کور ته رسېدلې او خاوند يې بيا په کيسه پوی کړی و.

د رشيد زړه پر ملالې ډېر درد وکړ او مېرمنې ته يې په چټکۍ وويل:

ـ د کور ټوله بوره ورکه! تاسو ته به نوره راوړم.

ډېر وخت لا نه و تېر شوی، چې مېرمن يې د بورې له لويې خلتې سره بېرته راغله او چې رشيد ترې په ترورتيا پوښتنه وکړه، نو مېرمنې يې وويل:

ـ نه يې اخلي.

ـ ولې؟

ـ زه ورته ډېره ټينګه شوم، خو اخر کې يې وويل:

ـ موږ په سوال ځان نه عادتوو.

ـ دا خو سوال نه دی؟!

ـ زه نوره نه پوهېږم.

له دې سره رشيد پاڅېد. د ملالې کړيکو يې په زړه کې لارې جوړې کړې وې. د بورې خلته يې پخپله راواخيسته، د هغوی د دروازې سره ودرېد او نارې يې کړې:

ـ ملالې، ملالې… وه ملالې!!

د غږ په اورېدو ملاله زړه نه زړه راووته. د شنه چای نيمايي ګيلاس يې په لاس کې و، چې په مینه يې ورته وويل:

ـ لورې دا بوره واخله!

هغې په خندا خپل مخ نيمکښو کړ.

بيا يې ورته وويل:

ـ دا واخله! نن نور شيان هم درته راوړم. هن دا واخله! ټوله ستا ده. خو له دې سره هم هغې بيا په خندا مخ ستون کړ او ويې ويل:

ـ ناخلم.

ـ ولې يې نه اخلې؟

هغې په داسې انداز لکه چې دا خبره ورته ډېره سخته وي، د څادر پيڅکی يې په غاښونو ژوولو، سترګې يې پوره شرمېدونکې ښکارېدې، چې په ورو يې ورته وويل:

ـ پلار مې وئ ( وايي) چې ستاسې ډوډۍ ارامه ( حرامه) ده.

د دې خبرو په اورېدو د رشيد ټول بدن سست شو او ملالې ته يې په داسې تت نظر وروکتل، لکه چې د هغې پوښتنې ته يې چې وجدان له کلونو بې ځوابه وي او دېوالونه ترې هم خبر وي!!!

څمکني پېښور

۲۰۰۱

د شرم ګوډي / حفیظ الله تراب

 

لالهانده مدنیان / حفیظ الله تراب