نمایش دوم ترمپ پایان امپراتوری امریکا را بیان می کند

عدۀ زیادی در سراسر جهان ممکن است به طنز و شوخی بگویند که باید به آنها اجازه داده شود در انتخابات امریکا رای دهند، زیرا نتایج به همان اندازه بر آنها تأثیر می گذارد که روی کسانی که در ایالات متحده زندگی می کنند. عملکرد ابرقدرت یک قطبی در سراسر جهان انعکاس می یابد و سائر کشور ها باید اجباراٌ پاسخ دهند.

اما رای دهندگان امریکائی تقریباً هرگز بر مبنای حوادثی که در جهان اتفاق می افتد، در مورد مسائل سیاست خارجی یا حتی مسائلی که ممکن است بر نسل های آینده در داخل کشور تأثیر بگذارد، رأی نمی دهند. رای دادن یک انگیزه احساسی و یک لحظۀ نهائی است. در زمان‌ هائی که دربارۀ نقش‌ و مسئولیت‌ های جهانی ایالات متحده اتفاق نظر وجود داشت، ابهامات انتخابات تغییر چندانی در تقرب ایالات متحده نسبت به جهان ایجاد نمی کرد. اما زمان تغییر کرده است.

انتخاب دونالد ترمپ برای دومین دورۀ ریاست جمهوری نشان دهندۀ تغییر اساسی در روابط امریکا با جهان است. برخلاف دیگر امپراتوری‌ ها که در یک دورۀ طولانی به آهستگی از هم پاشیدند، امریکائی‌ ها خود تصمیم گرفته‌ اند که دیگر نمی‌ خواهند مسئولیت و مزاحمت ‌های تفوق جهانی را تحمل کنند.

امریکائی‌ ها بیشتر از این به وعده و مفیدیت  سیستم نهادی خود اطمینان ندارند، آنها تعهد پاسخگوئی به هشدارهای “آتش ‌سوزی جهان” را رد می‌کنند، از تحمل مصارف امنیت جهانی خسته شده‌اند و به وضوح مشاهده می نمایند که دولت‌ های دیگر متکی به کمک پر مصرف امریکا هستند. رای دهندگان ایالات متحده همواره در رد نقش “پولیس جهانی” از سیاستمداران خود جلوتر بوده اند.

ادعای دولت بایدن مبنی بر اینکه مصارفی که ایالات متحده در این تلاش‌ ها متحمل می‌شود بیش از داشتن دوستان جهانی و حفظ جنگ ‌ها در آنجا برای غلبه بر شک‌ ها و نارضایتی ‌های آزار دهنده کافی نیست. بازی‌ های سیاسی بر سر حمایت از اوکراین و سایر جنگ ها به این تصور کمک کرد که تعهدات امریکا اختیاری است یا مشکل ‌ساز، “کلاهبرداری ‌هائی” که توسط نخبگان دور از انظار انجام می‌شود. کسانی که در کشورهای دیگر زندگی می نمایند و بسیاری از ساکنان ایالات متحده ممکن است این مسائل را متفاوت ببینند، اما رای نمی دهند یا به اندازه کافی رای نمی دهند.

ترمپ و یقیناٌ تیم امنیت ملی اش درک نمی کنند که او برای از بین بردن هژمونی جهانی ایالات متحده به قدرت رسید. اما معامله گری قلدرانۀ ترمپ، بیزاری او از تعهد، تمایل او به تعرفه ها و بی تفاوتی کامل نسبت به تأثیر بالقوه ای که ایالات متحده بر سایر کشورها می گذارد، نمی تواند نتیجه دیگری داشته باشد.

بدیهی است که به سازمان ملل متحد، نهادهای اقتصادی بین المللی، سازمان های چند جانبه ای که ایالات متحده در آنها عضویت دارد و با هرگونه تلاش بین المللی برای مبارزه با مشکلات ماورای سرحدات صدمه وارد خواهد شد. این از هم پاشیدگی در اولین دورۀ او آغاز شد و بعد از چهار سال آینده غیر قابل برگشت خواهد بود. امریکائی هائی که ترمپ را به عنوان علمبردار خود انتخاب کردند، نابودی آنها، ایشان را شاد خواهد کرد.

لاکن نگران ‌کننده ‌تر اینکه، منصوبان امنیت ملی ترمپ پیامی را که رای دهندگان ترمپ برای شان ارسال کرده است، نخواهند پذیرفت .آنها از طریق گسترش نظامی رو به افزایش تحت عنوان “بازدارندگی” به اولویت امریکا وفادار خواهند ماند.

شرکای آسیائی باید از شلاق سازشکارانۀ ترمپ و جنون تیم امنیت ملی او دوری کنند. این بدان معنی است که متحدان، بخصوص آنهائی که در اقیانوس آرام هستند، احتمالاً میتوانند بر حمایت امنیتی ایالات متحده حساب کنند، تا زمانیکه بتوانند ثابت سازند که رایگان مستفید نمی شوند. این امر پیامد هائی برای تآمین مالی جاپان درافزایش بودجه دفاعی خود، اصلاحات دفاعی تایوان و افزایش مشارکت سائر شرکاء در دفاع خود (از جمله خرید سیستم های تسلیحاتی ایالات متحده از طریق معاملاتی مانند (AUKUS  خواهد داشت.

علیرغم ادعای ترمپ مبنی بر اینکه “جنگ ها را آغاز نمی کند، بلکه متوقف می سازد”، عروج دوبارۀ او احتمالاً آشفتگی بیشتری را در جهان نشان میدهد .یقین است که آسیب ‌ناپذیری سیاسی ترمپ ممکن است به او اجازه دهد که در سیاست خارجی حرکت ‌های بزرگی انجام دهد – توسعۀ دیپلماسی شخصی با کیم جونگ اون، رهبر کوریای شمالی و ولادیمیر پوتین، رئیس ‌جمهور روسیه یا گسترش فضای دیپلماتیک اسرائیل. اما ترمپ از تحریک دیگران لذت می برد. اعتماد او به اینکه می تواند با کاشتن ترس از جنگ جلوگیری کند، نابجا است و احتمالاً نتیجه معکوس خواهد داشت. بعید است که روش ​​بایدن در استقرار روابط ایالات متحده و چین پابرچا بماند و بالاخص تایوان در دستان ترمپ مبدل به یک کچالوی داغ خواهد شد.

پیامد های اقتصادی دورۀ ترمپ البته قابل توجه خواهد بود، خصوصاٌ برای آسیا – جهانی ترین بخش سیستم تجارت بین المللی. هنر بازی در اینجا قابل درک است که دور تعرفه ها و مذاکرات دوجانبه برای افزایش صادرات ایالات متحده می چرخد. مشخص نیست که این ستراتیژی برای اجراء در ترمپ دوم چقدر جا دارد، اما دولت ترمپ ممکن است از سرمایه گذاری خارجی در ایالات متحده استقبال بیشتری کند که می تواند فشار بر تجارت را برای برخی کشورها یا بخش ها کاهش دهد.

گسست ارتباط بیشتری بین اقتصاد ایالات متحده و چین وجود خواهد داشت. ترمپ و کانگرس جمهوری خواه احتمالاٌ تعرفه های بیشتری، کنترل صادرات و تحریم هائی را اعمال خواهند کرد که منجر به جدائی جهانی، افزایش مصارف و رشد کند تر میگردد.  کسب ‌و کارها با تصویر پیچیده ‌تری مواجه خواهند شد و در حال حاضر در حال تدوین ستراتیژی هستند که چگونه تنظیم شوند. بسیاری از کشورهای آسیائی در حال ابداع ستراتیژی‌ های پوشش اقتصادی هستند و سعی می نمایند که در میان روابط رو به وخامت روابط امریکا و چین، خط وسطی رابیایند. آیا و چگونه دولت ترمپ ممکن است مصارفی را برای چنین رویکردی تحمیل کند، یک سوال عمده است.

ما قبلاً وارد مرحله گذار به دنیای پس از Pax Americana شده ایم – ترمپ یک سرعت بخش دهنده است. این بدان معنا نیست که ایالات متحده ناپدید خواهد شد. این کشور قدرتمند ترین و ثروتمند ترین کشور جهان باقی خواهد ماند. اما در عرصه بین المللی خلاء ایجاد می کند و امید که شرکای ایالات متحده برای ارائه رهبری و خیر عامه وارد عمل شوند.

در این جهان بی نظم و از هم پاشیده، شرکای ایالات متحده در آسیا باید همکاری امنیتی شبکه ئی و یکپارچگی منطقه ئی را برای حفظ صلح و کاهش اثرات منفی جهانی شدن برای اقتصاد های خود دنبال نمایند. چنین اقداماتی مفید تلقی میشود صرف نظر از اینکه چه کسی در کاخ سفید نشسته است، زیرا جهان قرار است به مکانی دشوارتر و خطرناک تر تبدیل شود.

Susan Thorntonk : نویسنده

ترجمه: میرعبدالرحیم عزیز

۱۱/۱۲/۲۰۲۴

دالان اقتصادی چین – پاکستان در حال فرو ریختن است