د يو هندي سوداګر داستان

د يو هندى مسلمان سوداګر انګور ډېر خوښ وو… یوه ورځ چې سهار فابریکې ته روان وو، په لاره کې یې ښکلي انګور ولیدل… موټر یې ودراوه او دوه کیلو انګور یې واخیستل او د نوکر په لاس یې کور ته ولېږل، او خپله د خپلې سوداګرۍ ځای ته لاړ…
غرمه چې کور ته د ډوډۍ لپاره راغی، په دسترخوان هر څه موجود وو، خو انګور نه وو… پوښتنه یې وکړه چې انګور څه شول؟ کورنۍ ورته وویل چې هغه خو ماشومانو وخوړل او لږ مو موږ هم وخوړل…
دا یو عادي پېښه وه، خو ځینې وختونه کوچني ټکانونه انسان ډېر لوړو مقاماتو ته رسوي او د هغه د زړه قلفونه خلاصوي… سوداګر سمدلاسه له دسترخوان څخه پورته شو، خپله تجوري یې خلاصه کړه، ډېرې روپۍ یې په بیک کې واچولې او له کوره ووت… ځینې نوکران یې هم راوغوښتل…
لومړی یو د ملکیت (پراپرټي) سوداګريزې رهنما ته لاړ… په څو پلاټونو کې یې یو پلاټ انتخاب کړ، سمدلاسه یې قیمت ورکړ… بیا یې انجینر او قراردادي راوغوښتل… د ځای لنډه نقشه یې جوړه کړه او قراردادي ته یې د مسجد د جوړولو لپاره کافي پیسې ورکړې او ورته یې وویل چې په دوو ساعتونو کې دې کندنکارۍ کول پیل شي… هغه دا ټول کارونه په داسې چټکۍ سره کول، لکه د نن ماښام تر اذان پورې چې د هغه ژوند پاتې وي… په داسې کارونو کې اونۍ او میاشتې وخت نیسي، خو چې کله د زړه اخلاص موجود وي او لاس د بخیلي او کنجوسۍ نه پاک وي، نو د میاشتو کارونه په دقیقو کې ترسره کېږي…
همدا حالت د دې سوداګر صاحب سره هم وشو… اخلاص او شوق یې په څو ساعتونو کې ټول کارونه ترسره کړل… ښه موقعیت لرونکی پلاټ یې پیدا کړ، ښه انجینر او ښه قراردادي یې وموندل… او د ماښام تر اذان مخکې مخکې کندنکارۍ او جوړونه پیل شوه…
شپه چې کور ته بېرته راغی، کورنۍ یې ترې پوښتنه وکړه چې نن تاسو ولې له ډوډۍ پرته بهر لاړئ؟ ده وویل: “زه خپل اصلي کور او دایمي استوګنځي ته د ترتیباتو لپاره تللی وم… او هلته د خوراک او څښاک بندوبست لپاره… الحمد الله، ټول ترتیبات بشپړ شول… اوس په ډاډه زړه مړ کېدای شم… تاسو خو زما په ژوند کې هم زما لپاره د انګورو څلور دانې پرېښودل ونه زغمل، او زه خپله ټوله شتمنۍ ستاسو لپاره پرېږدم… زما له مرګ وروسته به مو ما ته څه رالېږل؟
نو ځکه ما پریکړه وکړه چې د خپل مال یوه لویه برخه خپله مخکې ولېږم… په دې باندې زما زړه ډېر سکون احساسوي.”
دا ټوله کیسه موږ ته ډېر څه په سوچ کې راولي… تر څو چې د مرګ حالت نه وي راغلی، زما مسلمان وروڼو، څومره چې ممکنه وي، خپل ځان لپاره څه نه څه مخکې ولېږئ. او داسې کړنې او سلوک تر سره کړى چې اخرت مو ورباندې ښه شي.
له هندي مطبوعاتو څخه
پښتو ته ژباړه: نصيراحمد” څپاند”

ولې بدلون په ژوند کې اړین دی؟