د کونړ سيند 

یو وخت مې فکر کاوه، د سیند خواته تګ یا که په لامبو وهلو کې ماهره ونه اوسې، سیند انسان په خپلو څپو کې را نغاړي او له ځان سره یې وړي.
خو نه!
سیند ته یوازې کتل هم کولی شي انسان غرق کړي، د فکرونو په ژور ټال کې، د څپو په خوږ آرکستر کې، او د رنګونو په خوځنده نقاشۍ کې.

دومره ډېری اوبه ما یوازې په انځورونو کې لیدلې وې. پرته له دې چې د څپو نغمې مې غوږونه ډکې کړي، یا د سوړ شمال نرمې څپې مې پر مخ ولګېږي. پرته له دې چې لاس مې د اوبو په ژورو کې ډوب کړم، یو نیم کاڼی یې منځ ته وغورځوم، او د اوبو له زرینو او شفافو کړیو سره لوبی وکړم.

ګومان مې کاوه چې هره لپه اوبه یوه ژوندۍ کیسه لري، د خپل مزل، خپلو لیدنو، او خپلو رازونو په اړه. د هغو خلکو په اړه چې په لاره کې ول، د کورونو، ونو، او کاڼو په اړه چې اوبو د خپلو څپو په غېږ کې وړي دي. ځینو به ویل، “ما ډېر میلمه‌پاله خلک ولیدل، یا مې له دودونو او رواجونو سره تړلي پښتانه وموندل.”
ځینې اوبه به له صفتونو ډکې وې، خو ځينو به یې بیا د دردونو او ګیلو ټکورونه ورسره رواړي ول.

هرې څپې ته چې مې کتل، د ژوند تېرېدونکي شیبې مې په زړه کې انځور کيدلي. ژوند هم لکه څپې، یو ځل چې تېر شي، بیا کله هم نه راګرځي. د سیند څپې څنډو ته بې‌اختیاره کاڼي وي، لکه زموږ د ژوند خاطرې چې په بادونو کې ځای نیسې، ځینې نرمې، ځینې ګونګې، ځینې بیا ټپي کوونکې او نه هېرېدونکې.

پوه شوم چې سیند یوازې د اوبو یوه ټولګه نه ده. دا زموږ د ژوند یوه ژوره هنداره ده، د هرې شېبې یو داستان، د هرې خندا او ژړا یوه ټوټه.
سیند ته کتل، ماته یو لوی ځواک راوباښه چې زمزمه یې کوله: “مخته لاړه شه، سره له هرې ناکامۍ، هرې ستونزې، او هرې خنډنۍ چې ستا پر لاره پروت دی.”

ناڅاپه، له شا مې غږ راغی، په تود او ښکلي آواز یې وویل:
“شېرینو! نه ځو!؟”
ما له خیالونو مخ واړاوه، په موسکا مې ورته وویل: “درځه، سې ځو!”

کله چې پوخوالي ته ورسېږئ (نظیفه دفتاڼۍ)