ژوندون

ځینې وختونه ژوند نه تیریږي… بلکې موږ ژوند تېروو. موږ خاندي، ژاړو، غصه کوو، چوپتیا اختیاروو… صبر کوو، شکر باسو، خو په حقیقت کې زموږ روح له دې ټولو احساساتو څخه خالي وي. اصل کې روح یو ځای ویده شوې وي او دا احساسات یوازې د انسان تر بدن پورې محدود وي. د دې احساساتو روح ته رسول ډېر ګران وي، یا داسې ووایو چې د دې احساساتو روح ته د رسېدو سفر ډېر اوږد وي.
دا یوازې د یو کس سره نه وي، بلکې هر هغه انسان چې په دې نړۍ کې عقل او پوهه لري او خپل فکر لري، له دې حالت سره مخ دی. خو هر څوک فکر کوي چې دا کیفیت یوازې د ده لپاره دی… غمونه، دردونه، ستونزې، او د ژوند ټولې پیچلتیاوې یوازې زما پر اوږو بار دي. خو حقیقت له دې ډېر متفاوت دی.
ځینې خلک خپل غمونه او کړاوونه په داسې ډول په ځان کې رانغاړي چې هغوی ته خپله هم نه معلومېږي چې دا بې حسي، دا مسکاګانې، په اصل کې د احساساتو له روحه پرېکون دی. د دې احساساتو خپل روح ته رسولو لپاره د هیچا سره وخت نشته. یا داسې ویلای شو چې له خپلو غمونو څخه د تېښتې یوازینی لاره دا ده چې انسان خپله روح بیدار نه کړي… په دې زمانه کې د روح بیداري ښايي یوازې د مرګ وروسته ممکنه وي، ځکه چې سفر ډېر اوږد دی او وخت ډېر کم!
نصيراحمد څپاند

!راځئ چې د منفي افکارو پر ځای مثبت افکار خپل کړو