!حُسن‌پرسته

حُسن‌پرسته!

موږ فرق لرو،
زموږ څخه ځینې زر، او
ځینې بیا ناوخته دې نړۍ ته راځو؛
ځینو خو له اویا کالنۍ واوړو او هېڅ تولد نه‌شو!

ته به یې باور نه‌کړې خو که هغه ورځ، هغه ټولگی،
ستا شوخي او په ټولگي کې شعرجنگي نه‌وه، نو زه
هم ښایي اوس هېڅ نه‌وای زېږېدلې، لا به لکه د ډېرو
انسانانو ړنده گرځېدلم!

پوهېږم،
زما دا «خبرې او یادونه» ښایي تاته اوس جالب نه‌اوسي،
مگر انسان تل په یادونو او خاطرو ژوندی وي،
بې‌خاطرو انسان د «مړي» په‌څېر بې‌حسه وي…

په زړه مې تور ښامار اړم دی
د خوشالۍ وینې ترې څښي د غم پرېدینه!

*********

ورته مې ولیکل؛

سلام، ښایستوکې!

ما درته په‌خوا هم ویلي‌وو چې
له انسانانو باید «بُتان» جوړ نه‌کړو،
انسان باید د انسان په‌څېر خپل کار ته پرېښودل شي،
که چېرې ترې د خپل خوښې بتان جوړ کړو،
نو بیا زموږ پر خوښه خدایي له هغوی نه‌کېږي
او بالاخره موږ لکه یو وحشي بت‌پرست،
چې د خپل لاس جوړ معبود له خدایي منکر شي…

ښایي ما و تا د خپلې مینې
هم‌داسې «وحشي بُت‌پرستان» وو،
چې د یو بل په اړه لیدلو خوبونو ته هېڅ ونه‌رسېدو 🍂

نه‌پوهېږم،
خو د زړه ځمکه مې
له تا پرته هغه داغستان ته ورته ده،
چې هېڅ‌کله به پرې د بل چا د مینې بل کَر ونه‌شي.

یوه یوه خبره دې بیا بیا لولم،
خیال کې دې انځوروم،
لکه دلته چې راته ولاړه یې؛

کله کله ناڅاپي اُف وکړم،
پوه شم چې د بشر تر ټولو
وحشي اختراع «خبرې» دي؛
هغه خبرې چې د یو چا د «نه‌شتون»
وروسته مو یې اورېدل موږ هره شېبه ړنگوي…

ځواب درکړم؟ مجبور ووایم چې ښه یم
د ژړا تر حده هره ورځ خفه یم!

لکه ډم هنر بدنام پر ژوندانه یم
د ژړا تر حده هره ورځ خفه یم!

چټل‌نویس‌لیکونه