هغه ذهنونه چې د غچ په لټه کې دي، ملتونه له منځه

“هغه ذهنونه چې د غچ په لټه کې دي، ملتونه له منځه”
نيلسون مانديلا ووايي وروسته له دې چې زه ولسمشر شوم، ما خپل ساتونکي ته وویل چې د غرمې ډوډۍ لپاره کوم رستورانت ته ولاړ شو. موږ په رستورانت کې ناست وو او هر یو خپل د خوښې خوراک وټاکه. د میز مخې ته یو سړی ولاړ و، چې د خدمت لپاره یې زموږ امر ته انتظار کاوه.
ما خپل یوه ساتونکي ته وویل: لاړ شه او هغه سړی زموږ مېز ته د ناستې لپاره راوبوله. ساتونکی لاړ او هغه ته یې زما بلنه ورکړه. سړی راپاڅېد، خپل پلیټ یې واخیست او زما څنګ ته کېناست.
کله چې هغه خوراک پیل کړ، لاسونه یې پر له‌ پسې لړزېدل، او د خوراک په جریان کې یې سر نه پورته کاوه. کله چې موږ ډوډۍ پای ته ورسوله، هغه ما ته په کتو پرته پاڅېد او الوداع یې وکړه. ما د هغه لاس ونیو او د الوداع لپاره مې ورسره وخوځاوه. بیا هغه لاړ.
زما ساتونکي وویل:
“ښاغلى، هغه سړی چې لاسونه یې د خوړلو پر مهال لړزېدل، ډېر ناروغ ښکاري.”
ما وویل:
“نه، هغه ناروغ نه دی، د هغه وېرې بل لامل درلود.”
ما خپلو ساتونکو ته داسې وویل:
“دا سړی هغه څوک دی چې په زندان کې زما ساتونکی و. هغه وخت چې زه د زندان په یوه تیاره کوټه کې وم، ما اوبه وغوښتې. پر ځای یې هغه راته سپکاوی وکړ، په ما یې وخندل، او د دې پر ځای چې اوبه راکړي، زما په سر یې ادرار وکړ.”
“نن هغه وېرېدلی و، دا چې اوسمهال زه د سویلي افریقا ولسمشر یم، شايد هغه ته سزا ورکړم او له هغه سره به هماغه عمل وکړم چې ده ما سره کړي وو. خو زه داسې نه یم. دا ډول عمل نه زما د شخصیت برخه ده او نه زما د اخلاقو.”
ما زیاته کړه.
“هغه ذهنونه چې د غچ په لټه کې دي، ملتونه له منځه وړي، خو هغه ذهنونه چې د پخلاینې لاره غوره کوي، ملتونه جوړوي. د خپلې آزادۍ دروازې ته مې د تګ پر مهال پوهیدم چې که زه غوسه، کرکه او نفرت له ځان سره وساتم، نو زه به لا هم د خپلو احساساتو بندي پاتې یم.”
نيلسون مانديلا

د قدرت توازن او د توازن د چلند ماناوې