در جستجوی گرما، قلبی که در تاریکی ماند

شب زمستانی بود، و باد سردی در کوچه‌های خالی شهر می‌وزید. در گوشه‌ای از خیابان، دختری با چهره‌ای خسته و لباس‌هایی نازک نشسته بود. چشمانش به دوردست خیره مانده بود و در میان لب‌های خشکیده‌اش زمزمه‌ای شنیده می‌شد:
“خدایا، فقط کمی گرما…”

او تنها بود؛ نه خانه‌ای داشت و نه کسی که منتظرش باشد. هر رهگذری که از کنارش می‌گذشت، بی‌آنکه نگاهی به او بیندازد، عجله داشت تا خود را از سرما نجات دهد. دختر کوچک، دستان یخ‌زده‌اش را به سوی آسمان گرفت و زیر لب گفت:
“مامان، قول دادی زود برمی‌گردی…”

هیچ جوابی نبود؛ تنها صدای باد که سکوت خیابان را می‌شکست. دخترک پتو یا لباسی گرم نداشت، تنها یک عروسک پارچه‌ای کهنه در آغوشش بود. آن عروسک تنها یادگاری از روزهایی بود که خانه‌ای گرم و مادری مهربان داشت.

ساعت‌ها گذشت. در تاریکی شب، سایه‌ای نزدیک شد. پیرمردی که شالی پشمی به گردن داشت، کنار دخترک ایستاد. با دیدن چهره یخ‌زده او، بغض کرد. شال گرمش را از گردن باز کرد و به دور دختر پیچید.
“دخترم، بلند شو… اینجا نمی‌تونی بمونی.”

اما دختر پاسخی نداد. چشمانش بسته شده بودند، و عروسکش به آرامی از دستانش افتاد. پیرمرد بهت‌زده بود. او تمام شب در کنار دختر نشست، گریه کرد و زیر لب زمزمه کرد:
“خدایا، چرا اینقدر دیر رسیدم؟”

صبح که شد، آفتاب بی‌جان زمستانی بر شهر تابید. رهگذران جسدی را دیدند که پیرمرد با دستانی لرزان در آغوش گرفته بود. شال او هنوز به دور دختر بود، اما سرمای آن شب قلب کوچک دختر را برای همیشه خاموش کرده بود.

و در گوشه‌ای از آن خیابان سرد، عروسکی پارچه‌ای باقی ماند که انگار هنوز منتظر بود دست‌های گرم کسی.

“حرکتی کوچک، تغییری بزرگ”