نمک حرامی هم حدی دارد

در اولین روز های ورود فاتحانه طالبان به کابل، در اګست ۲۰۲۱ هیأتی از اشخاص و ګروه های به حاشیه کشیده شده، به امید جلب ترحم مقامات پاکستانی به قصد دریافت جای پا در ترکیب حکومت آینده به اسلام آباد مسافرت کردند. با آنکه این مسافرت نتیجه به بار نیاورد، اما ستون شرارت امید خود را از دست نداد و در کمین فرصت مناسب برای ادای خوش خدمتی به پاکستان نشست. این فرصت را بمباردمان هوایی پاکستان در ولسوالی برمل در اختیار محور شر و فساد قرار داد.

بمباردمان کمپ مهاجرین وزیرستان در ولسوالی برمل سوال داعیه دیورند را مطرح کرد. چندی قبل در میدیا ویدیو های دو تن از منسوبین ګروه های رانده شده از متن جامعه نشر شد که در دفاع از موضع پاکستان در رابطه به خط دیورند چنان با آب و تاب صحبت میکردند  که مطمئناً اګر ای اس آی در دشمنی  با افغانستان در تلاش ګماشتن  وکیل دفاع برای حفظ منافع خود میشد همین هویت باختګان را به خدمت میګرفت.

در تاریخ افغانستان پیوستن به دشمن بر ضد منافع ملی، مطلب تازه یی نیست. آنچه  فعلن ستون شرارت را انګیزه دشمنی با افغانستان از طریق خدمت به شبکه های استخباراتی همسایګان قرار میدهد، عبارت است از :

ـ  سرمایه ګذاری  خاینانه سیاسی برای بهره مندی از تفرقه قومی و جذبات ګریز از مرکز که اخیراُ  میدیا و مطبوعات وابسته به حلقات استخباراتی به شدت آنرا هوا میدهند .

– سوء استفاده ضد ملی از فضای تشنج حاکم در مناسبات افغانستان و پاکستان و نشان دادن چراغ سبز به  خدمت ګذاری بیک کشور متجاوز  .

تقابل با داعیه ملی ( خط دیورند ) توسط عناصر معلوم الحال هویت ګم کرده، ارواح خبیثه دیګری را بیدار ساخت. در اولین روز های سال نو که میباید در فضای دوستی و برادری میان افغان ها آغاز میشد،  با تأسف شاهد مشاجرات لفظی شماری از نویسندګان در مدیای خارج در رابطه به شخصیت های تاریخی شدیم : حمله بر سمبول های ملی شدت ګرفت. ګپ به بی حرمتی به احمد شاه بابای کبیر، بنیان ګذار افغانستان نوین کشانیده شد. دامنه اتک حرمت و توهین به اکثریت قومی که  غالبن سمبول های ملی با هویت شان ګره خورده است،  ګسترش یافت.

به همه هویت باختګانی که در تلاش سوء استفاده از کشیدګی و تشنج ناشی از نیم قرن بحران ، جنګ و مداخله خارجی میان اقوام افغانسان استند، خاطر نشان میشود که :

– بالاخره پس از مد و جذر های نیم قرن اخیر با آمدن فاتحانه طالبان، نظام طبعی تقسیم قدرت بین اقوام، چوکات سنتی خود را باز یافت. هیچ قدرت مخالفی  در داخل و خارج  توان شکستاندن این چوکات را ندارد.

انحصار قدرت قومی  از راه  زور و فتح  و اعلام حکومت سرپرست، یک ضرورت جلوګیری از هم پاشیدګی ملی و تأمین امنیت است. اما انتقال از حالت  موقتی نظام سرپرست به حالت عادی باید در محور قانون اساسی شکل بګیرد. این قانون اساسی است که به توته های از هم ګسیخته ملت مبنای قانونی و مشروع همبستګی ملی  فراهم میکند. انتقاد از طالبان که چرا در مدت سه سال حکمروایی زمینه تنظیم قانون اساسی را مساعد نساختند، حق هر افغان است. درین میان چیدن توطئه در تعامل با خارج برای بر اندازی حاکمیت موجود خیانت بر ضد امنیت آصیب پذیر فعلی تلقی میشود.

ـ  از لحاظ تاریخی اکثریت قومی در پیشاپیش دادن قربانی برای حفظ جغرافیای افغانستان  و حراست از استقلال آن قرار داشته است. اکثریت قومی خون ریختانده است تا اقوام دیګر در فضای امن و آزاد شعر بسرایند و افتخارات فرهنګی بیافرینند. پشتون ها زندګی خود را وقف دفاع از وطن در شرایطه کرده است که دری زبانان در رویای شاعرانه در « بند زلف یار » ګیر مانده بودند. جنګ متداوم با دشمنان خارجی فرصت آفریدن افتخارات فرهنګی را به کمیتی که در بخش شمال کشور وجود دارد از اکثریت قومی سلب کرده است. زیرا لنګر اصلی جنګ های ضد تجاوزات خارجی از چنګیز و مغل الی امریکا بخش های جنوب کشوربوده است. مولانای بلخ در شمال افغانستان در فضای امن تسلط اعراب  سرګردان در نیستان « بشنو از نی چون حکایت میکند » را سرود. چار قرن بعد  در جنوب کشور خوشحال ختک در فضای جنګ ضد مغل مبارزین سر بکف را با سرودن « د وطن په ننګ می وتړله توره » و یا « زه خوشال توره په لاس کفن په غاړه راپاڅم ـ که خبر شم چی پشتون د چا غلام شو » مبارزین را به رفتن به میدان جنګ تشویق میکرد. شمال بستر آرام تولید شعر، ادبیات، تصوف و فلسفه بود. در حالیکه در جنوب به پهنای قبرستان های متجاوزین افزود میشد و فرصت تولیدات فرهنګی را از مردم سلب میکرد.

بنأ به جای فرود آوردن سر تعظیم به قربانی های اکثریت قومی در راه بقای افغانستان، حواله ناسزأ و دشنام به آدرس شان حق ناشناسی است.

فحاشی به آدرس مردمیکه ماموریت تاریخی نجات افغانستان را بدوش داشته اند، چند پیامد ناګوار برای همه بخصوص اقوام غیر پشتون میتواند داشته باشد. از جمله :

ـ  ضرورت اشد  به دریافت رهبریکه  به شیوه مرحوم عبدالرحمن خان حکومت کند و کسانی را که عقده حقارت خود را در برابر عظمت یک قوم با توهین به سمبول های ملی تسکین میدهند به جای شان بنشاند.

ـ  طالبان علی الرغم نارسایی در شیوه حکومتداری مدرن و دشمنی با برخی ضابطه های ملی، در تأمین امنیت، دفاع از تمامیت ارضی و استقلال افغانستان موفق اند. جعل تاریخ و بی حرمتی به افتخارات ملی، موجب میشود که بسیاری از روشنفکران پشتون اختلاف فکری با طالب را کنار بګذارند و در کنار طالب بایستند تا جلو متلاشی شدن افغانستان را بګیرند. تقابل با سمبول های ملی به تقویت موضع طالبان منجر میشود.

ـ  نسل جوان در بدبختی های ناشی از جنګ و مهاجرت و بی خبر از افتخارات تاریخی بزرګ شده است. تزریق جعلیات تاریخ و ضدیت با سمبول های ملی در ذهن آشفته نسل راه ګم کرده، اقوام افغانستان را در آینده معروض  به جدال پایان ناپذیر با یکدیګر میسازد و راه مداخله دوامدار خارجی را با افزاری ساختن اقوام هموار میکند.

واقعیت اینست که با ظهور طالبان در عرصه سیاسی توطئه استخبارات خارجی علیه هژمونی سیاسی پشتون ها منظم ، قاطع و هدفمند شده است : جعل تاریخ توسط کسی بنام لعلزاد ، رد داعیه دیورند بوسیله آرمان ګرایان خراسان و حمله خصمانه به اعلیحضرت احمد شاه بابای بزرګ توسط شخصی بنام  هاشم سدید، حلقات بهم پیوسته دسیسه استخبارات خارجی علیه امنیتی است که بدست طالبان شکل ګرفته است. مسئول درجه اول این توطئه طالبان استند : طالبان با تحجر فکری پشتون ها را بدنیا مردم دشمن پیشرفت و تمدن  ستیز معرفی کرده اند.

خلاصه ! پشتون ها در زمانیکه از جنګ های ضد تهاجم خارجی فارغ شده اند در فضای برادری و تفاهم با اقوام دیګر حاکمیت های با ثبات را بوجود آورده اند. سمبول های ملی را شکل داده اند. توپک را به زمین ګذاشته به شعرو ادبیات رزمی و تصوف رو آورده اند. ً به اعتراف دوست و دشمن تعاملات تاریخی قرن اخیر در منطقه را رقم زده اند.

اکثریت قومی برای دوستان افتخار و برای دشمنان ذلت و شرمندګی آفریده است. این بی انصافی است هرګاه پاس قربانی های آنها را با بی حرمتی به احمد شاه بابا و سائر شخصیت های تاریخ ساز پاسخ دهیم. نمک حرامی هم حدی دارد !

۱۲/۰۱/۲۰۲۵

« پایان »

چرا پاکستان به تکرار و بی خیال بر افغانستان حمله میکند؟