لیک_ لومړی

د (لیک) تر سر لیک لاندې د یوې کډوالې خاطرې لولو، چې د حکومت له سقوط وروسته کډواله شوې.

د شېبې ګهیځ په قلم!

له کړکۍ بهر ته ګورمه، باران ورېږي، داسې باران چې زما له حال سره یې هېڅ توپیر نه کېږي. داسې فکر کوم باران هم غواړي خپل زړه خالي کړي او د څاڅکو ټکا یې بلکل زما د اوښکو په څېر ده.
کلونو مخکې ته فکر کوم، هغه کلونه چې له خپلې خاورې او هېواد کډواله شومه.
هو! پوهیږې دقیق اووم د اګست. د خدای په امانۍ ورځ، له کوره د بېلېدو ورځ او نور هیڅوخت شا ته تګ نه.
هغه الوتکې ته فکر کوم چې له انسانانو ډک و، له رنګارنګ بویونو او رنګارنګ انسانانو ډک.
هغه ډار مې لا هم تر سترګو کېږي کوم چې د هر انسان په سترګو کې لېدل کېدل.
یو څه مې په ستونې کې ده زما ساه بندوي او ما ساه ایستو ته نه پریږدي. شپې بد خوبونه وینم او د ورځې نارامه یمه. کلونه تېر شول او زه لا هم نه شم کولای هغه شېبې هېرې کړم، خاطرې مې ستونې ډکوي، غواړم چغې ووهم، درد او ستړیا مې اوس د وجود یوه برخه شوې.
نن غواړم لیک ولیکم.
نه نه غواړم هره ورځ یو لیک ولیکم؛ څو د دې کلونو درد مې کم شي.