عنوان داستان: نیکی کن، اما منت مگذار

عنوان داستان:« نیکی کن، اما منت مگذار »

در یکی از روستاهای قدیم، مردی بود که همیشه به نیازمندان کمک می‌کرد، اما هر بار که دستی را می‌گرفت، طوری رفتار می‌کرد که انگار صاحب زندگی آن فرد شده است. او همیشه می‌گفت: “اگر من نبودم، تو حالا در این وضعیت نبودی!”

روزی، جوانی نیازمند نزد او آمد و درخواست کمک کرد. مرد بدون لحظه‌ای درنگ، کیسه‌ای از سکه به او داد، اما با لحنی که غرورش را نشان می‌داد، گفت: “فراموش نکن که این لطف مرا همیشه به خاطر داشته باشی!”

جوان سکه‌ها را گرفت، اما در دلش احساسی تلخ داشت. او تصمیم گرفت روزی این پول را پس بدهد تا دیگر زیر بار این منت نباشد. با همان پول، کار کوچکی راه انداخت و با تلاش و زحمت زیاد، بعد از مدتی به موفقیت رسید.

روزی که دیگر نیازی به آن مرد نداشت، نزد او رفت، کیسه‌ای پر از سکه را روی میز گذاشت و گفت: “این دینم بود، حالا دیگر هیچ چیز بین ما باقی نمانده.” سپس ادامه داد: “کمک، اگر با منت باشد، سنگین‌تر از نیاز است. کسی که از دل کمک می‌کند، انتظار تشکر ندارد، چون نیکی برای عزت دادن است، نه برای بنده ساختن.”

مرد برای لحظه‌ای سکوت کرد. برای اولین بار فهمید که ارزش یک کمک، نه در بزرگی آن، بلکه در خلوص آن است.

💌 پیام داستانم: زمانی که قصد کمک به دیگران را دارید، این را در نظر داشته باشید که نیکی واقعی در خلوص عمل است، نه در انتظار جبران یا تشکر. کمک کردن باید از دل و بدون منت باشد، چون کسی که از روی محبت و اراده‌ی خوب کمک می‌کند، هیچ‌گاه انتظار ندارد که آن فرد به خاطر این کمک احساس بدهی کند. نیکی کردن برای این نیست که دیگران را مدیون خود کنید، بلکه برای این است که دلی شاد کنید و به انسانی نیازمند یاری دهید، بدون اینکه باری بر دوش او بگذارید.

“حرکتی کوچک، تغییری بزرگ”