“دوړې نیولي کتابونه” له عبرته ډکه کیسه

په یوه لیرې پراته ښار کې، چې یو وخت د علم او پوهې مرکز و، یوه لویه کتابخانه وه. پوهان، لیکوالان او فیلسوفان له نړۍ څخه راتلل ترڅو له دې ارزښتمنې کتابخانې ګټه واخلي. دا کتابخانه د قیمتي لیکنو او پوهې نه ډکه وه.
خو د وخت په تېرېدو، د ښار خلکو مطالعه او فکر پرېښودل او تفریح او راحت ته یې مخه کړه. نور څوک کتابخانې ته نه تلل. نوي واکمنان داسې انګېرل چې علم ته اړتیا نشته، ځکه د دوی ځواک د پوهې نه، بلکې د شتمنۍ او نفوذ نه سرچینه اخېسته.
یوه ورځ، د حاکم یوه سلاکار ورته وویل:
“دا کتابخانه بې‌ګټې ځای نیولی، ولې یې په بازار یا د جشنونو په تالار نه بدل کړو؟”
حاکم د دې وړاندیز سره موافق شو او امر یې وکړ چې کتابونه له منځه یووړل شي.
یوازې یو زوړ کتابدار، چې کلونه کلونه یې د کتابونو ساتنه کړې وه، زارۍ وکړې چې کتابونه مه له‌منځه وړئ، خو هېچا یې خبرې و نه منلې. زړه‌یې مات شو، او وې ویل:
“که کتابونه وسوځوئ، شاید ښار سمدلاسه بدلون و نه کړي، خو یوه ورځ به راشي چې ارمان به کوئ، کاشکې دا علم مو ساتلی وای.”
کلونه تېر شول…
داسې وخت راغی چې نوې ناروغۍ خپرې شوې، اقتصادي ستونزې پیدا شوې، او ټولنه له بحرانونو سره مخ شوه، خو هېچا ته د حل لاره نه وه معلومه. نه کوم ډاکټر و، چې درملنه وکړي، نه کوم انجنیر و، چې ویجاړې شوې ودانۍ بېرته ورغوي، او نه یو هوښیار واکمن و، چې ښار سمبال کړي.
خلک ناامیده شول او د بایللې کتابخانې یادونه یې وکړه…
خو اوس ډېر ناوخته و.
عبرت:
کله چې علم او پوهه له منځه لاړه شي، ټولنه د ستونزو پر وړاندې بې‌وسه کېږي. شتمني، قدرت او تفریح ممکن د لنډې مودې لپاره علم ځایناستی شي، خو هغه ورځ به خامخا راشي چې یوازې پوهه د ژغورنې لار شي.

ولې بشري سرچینې ستاسو د کار ځای عادي ملګری نه دي