عنوان داستان: خانه‌ای در دل رویا

شب تاریک بود و باد سرد پاییزی در کوچه‌های شهر می‌وزید. مردی تنها، با کتی کهنه و دست‌ هایی لرزان، روی نیمکتی نشسته بود. چشمانش به نور چراغ‌های خیابان دوخته شده بود، اما ذهنش جای دیگری بود.

زندگی‌اش پر از شکست بود. هر کسب‌ وکاری که راه انداخته بود، زمین خورده بود. هر امیدی که بسته بود، در میان دستانش دود شده بود. دیگر چیزی برای از دست دادن نداشت. اما در همان لحظه که فکر می‌کرد دنیا برایش تمام شده، صدای خنده‌ای توجهش را جلب کرد.

کودکی کوچک، با لباس‌ هایی کهنه ولی چشمانی درخشان، کنار خیابان نشسته بود و چیزی می‌کشید. مرد نزدیک شد. پسرک روی یک تکه کاغذ، خانه‌ای زیبا کشیده بود، با درختانی سبز و خورشیدی بزرگ.

مرد پرسید: “چی می‌کشی؟”

پسرک با لبخند گفت: “خانه‌ای که یک روز برای مادرم می‌سازم. الان چیزی نداریم، ولی روزی خواهد شد!”

مرد با تعجب نگاهش کرد. او همه چیز داشت و امیدش را از دست داده بود، اما این کودک که هیچ نداشت، پر از امید بود. آن شب، مرد تصمیم گرفت بر خیزد، دوباره تلاش کند و این‌بار، امید را در قلبش زنده نگه دارد.

چند سال بعد، در همان خیابان، یک مرد موفق از ماشینش پیاده شد و به پسری جوان که حالا بزرگ شده بود، نزدیک شد. همان پسرک، که حالا یک مهندس شده بود، به خانه‌ای که ساخته بود اشاره کرد و گفت: “دیدی؟ بالاخره شد!”

و مرد فقط لبخند زد. او فهمید که زندگی چیزی جز امید و تلاش نیست.

💌”پیام داستان نه تنها درباره من و شما، بلکه درباره هر کسی است که در جستجوی امید و تلاش است. برای کسانی که در دل شب‌های تاریک، همچنان باور دارند که فردا می‌تواند بهتر باشد. این پیامی است به همه کسانی که هرگز تسلیم نمی‌شوند و به امید در دل خود ادامه می‌دهند. برای هر کسی که این را می‌خواند، فراموش نکنید که هر پایان، آغاز یک مسیر جدید است. همیشه تلاش کنید، چون هیچ چیزی غیرممکن نیست.”

عنوان داستان: نیکی کن، اما منت مگذار