بی‌کفایتی و شکست اشرف غنی در برابر استقامت ولودیمیر زلنسکی

بی‌کفایتی و شکست اشرف غنی در برابر استقامت ولودیمیر زلنسکی: یک مطالعه قضیه رهبری ناکام و موفق

مقاله ذیل را قبلا به انگلیسی در سایت های لینکدین، ایکس و دعوت میدیا نشر کرده ام

The Incompetence Failure of Ashraf Ghani vs. The Resilience of Volodymyr Zelenskyy: A Case Study in Failed and Successful Leadership

ترجمه دری در ذیل تقدیم است.

رهبری اشرف غنی در جریان بحران افغانستان نمونه‌ای آشکار از بی‌کفایتی، بزدلی و شکست است. در تضاد آشکار با حکومت‌داری جنگی قاطع و استراتژیک ولودیمیر زلنسکی، دورهٔ غنی پر از فساد، بی‌تصمیمی و قطع ارتباط تقریباً خیالی با واقعیت‌های فروپاشی قریب‌الوقوع افغانستان بود. خروج او از کابل در هنگام تسلط طالبان نه‌تنها یک کناره‌گیری ننگین از وظیفه بود، بلکه خیانتی آشکار به مردم افغانستان محسوب می‌شد که آیندهٔ کشورشان را به او سپرده بودند.

از همان آغاز، غنی خود را به عنوان یک روشنفکر و اصلاح‌طلب معرفی کرد و وعدهٔ مدرن‌سازی و ثبات داد. اما دولت او به‌سرعت مترادف با بی کفایتی و ناتوانی شد. فساد گسترده دولت او را فرا گرفت و مقامات میلیون‌ها دالر را که برای تلاش‌های نظامی و توسعه اختصاص داده شده بود، به یغما بردند. به جای متحد ساختن صحنهٔ سیاسی شکننده افغانستان، او به نزاع‌های بیهوده پرداخت و متحدان کلیدی خود را منزوی کرد و کشور را بیش از پیش ناپایدار ساخت. ناتوانی او در ایجاد یک دولت منسجم، او را در برابر تهاجم فزاینده طالبان ناتوان ساخت و در لحظهٔ سرنوشت‌ساز، مردم افغانستان را به حال خود رها کرد.

یکی از بارزترین ضعف‌های رهبری غنی، وابستگی و باور بیش از حد او به حمایت نظامی آمریکا بود. با وجود سال‌ها هشدار مبنی بر اینکه حضور آمریکا دائمی نخواهد بود، او نتوانست یک قوای  امنیتی خودکفا ایجاد کند. به جای پرورش یک اردوی مستقل و با کفایت افغان، او اردوی را اداره می‌کرد که مملو از ضعف های لوژستیکی، سربازان خیالی و زنجیرهٔ فرماندهی فلج شده به دلیل مدیریت جزئی‌نگر او بود. به محض خروج قوای امریکایی، اردوی افغانستان تقریباً بلافاصله فروپاشید—نتیجهٔ مستقیم شکست غنی در ایجاد یک روحیهٔ ملی و استراتژی نظامی با کفایت.

تصمیم او برای فرار از کابل در آگست ۲۰۲۱ نمونه آشکار شکست او به عنوان یک رهبر بود. در مقابل، زلنسکی در مواجهه با یک تهدید وجودی، از ترک کشور خودداری کرد. جملهٔ معروف او، «من به مهمات نیاز دارم، نه به وسیله فرار»، نمونه‌ای از رهبری‌ای است که الهام‌بخش مقاومت و تقویت‌کنندهٔ وحدت ملی است—خصوصیت های که در دورهٔ غنی کاملاً غایب بودند. غنی به جای اینکه مردم خود را بسیج کند، ناپدید شد و افغانستان را در آشوب رها کرد و طالبان را برای بازگشت به قدرت جسورتر ساخت.

ستراتیژی و عمل دیپلماتیک غنی نیز فاجعه‌بار بود. او نتوانست با طالبان به طور مؤثر مذاکره کند، با وجود اینکه فرصت‌های زیادی داشت. تکبر و امتناع او از ورود به مذاکرات معنادار، افغانستان را در برابر سقوط اجتناب‌ناپذیر آسیب‌پذیر ساخت. مقامات پیشین امریکایی، از جمله مایک پمپئو، به طور علنی غنی را به دلیل سرسختی و دیدگاه کوته‌نظرانه‌اش مورد انتقاد قرار داده‌اند و خاطرنشان کرده‌اند که امتناع او از پذیرش واقعیت‌های سیاسی، مستقیماً به سقوط افغانستان کمک کرده است. برخلاف زلنسکی، که به طرز ماهرانه‌ای روابط بین‌المللی پیچیده را اداره کرده تا کمک‌های نظامی و مالی به دست آورد، غنی متحدان خود را منزوی کرد، روابط خارجی را بد اداره کرد و هرگونه اهرم فشار افغانستان در صحنهٔ جهانی را از بین برد.

حتی در زمینهٔ حکمرانی نیز قطع ارتباط غنی آشکار بود. او از داخل قصر ریاست‌جمهوری حکومت می‌کرد و از واقعیت‌های موجود در میدان دور بود. در حالی که زلنسکی در کوچه ها کیف راه می‌رود و در کنار عساکرش می‌ایستد، غنی منزوی باقی ماند و از مبارزات مردم خود جدا بود. ناتوانی او در الهام‌بخشی و بسیج مردم افغانستان در تضاد کامل با توانایی زلنسکی در متحد ساختن اوکراینی‌ها در برابر تجاوز روسیه بود.

علاوه بر این، سوءاداره فاجعه‌بار غنی در قبال قوای امنیتی افغانستان، بی‌کفایتی استراتژیک او را نشان می‌دهد. برخلاف اردوی اوکراین که در برابر نیروی برتر روسیه مقاومت و سازگاری چشمگیری از خود نشان داده است، اردوی افغانستان با اولین نشانه‌های خروج آمریکا فروپاشید. این شکست ناشی از کمبود منابع نبود، بلکه نتیجهٔ رهبری بی‌کفایت غنی بود. دولت او نتوانست فرهنگی از وفاداری، آمادگی و غرور ملی را در قوای مسلح افغانستان پایه گذاری کند، که منجر به فرار گسترده و مقاومتی تقریباً مضحک در برابر پیشروی طالبان شد.

شکست‌های او فراتر از فروپاشی نظامی بود؛ سوءاداره اقتصادی او افغانستان را ویران کرد. تحت رهبری او، کشور به شدت به کمک‌های خارجی وابسته ماند، بدون اینکه تلاشی جدی برای ایجاد یک اقتصاد خودکفا صورت گیرد. حتی با وجود میلیاردها دالری که طی سال‌ها به افغانستان سرازیر شد، بخش زیادی از آن به دلیل فساد و بی کفایتی از بین رفت و نارضایتی عمومی از حکومت او را بیشتر کرد. در مقابل، زلنسکی به طور مؤثر کمک‌های بین‌المللی را اداره کرده و در عین حال صنایع داخلی و اقتصاد جنگی اوکراین را تقویت کرده است تا پایداری بلندمدت را تضمین کند.

تفاوت‌های آشکار بین غنی و زلنسکی یک درس عبرت‌آموز در رهبری است. در حالی که یکی فرار کرد و کشورش را به آشوب سپرد، دیگری ایستادگی کرد و ملت خود و جهان را الهام بخشید. میراث غنی چیزی جز ننگ، ضعف و شکست فاجعه‌بار نیست—روایتی که به عنوان یک هشدار باقی خواهد ماند که نشان می‌دهد وقتی یک رهبر امنیت شخصی را بر وظیفهٔ ملی اولویت می‌دهد، چه اتفاقی رخ می‌دهد. در مقابل، مقاومت زلنسکی او را به عنوان یک رهبر جنگی تثبیت کرده است که هرگز عقب‌نشینی نمی‌کند و ثابت کرده است که رهبری واقعی با فداکاری، شجاعت و تعهد تزلزل‌ناپذیر به مردم خود تعریف می‌شود.

تنازعات دیپلماتیک: بایدن در برابر کرزی و ترامپ در برابر زلنسکی