وچه ډوډۍ

وچه ډوډۍ
‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎ــــــــــــــــــــــــــ

یو کارغه
د یوې نانوايي د شړیدلي بام پر څنډه ناست دی
او
وږې سترګې یې د ډوډۍ تازه تازه عطرونه څاري
یوه مهاجر ماشوم
له لیرې
ورته د خپل پلاستیکي ټوپک ماشه نیولی
اوپه خیال کې پرې ډزې کوي
او ګولۍ د کوڅې په تشو دیوالونو
د وینو په ځای شعر شیندي
ـ + + + +
کړکۍ رپیږي
کړکۍ له یخه نه له شرمه ریږدي
چې د هغې زړې بوډۍ اوښکو ته ګوري
چې له تش دیګي سره پسنیږي
او وايی : خدایه پیاز هم نه شته

ــــــ خو ته
په لوکسو قهوه خانو کې
په ترخه پیاله کې د ژوند مانا لټوې
او د عشق هنر او آزادي په باب ویناوې کوې
خو کاشکې ته پوهیدای
چې موږ ته د آزادۍ مانا
یوازې یوه وچه ډوډۍ ده
او یوه شپه چې پکې ډزې نه وي
ـ ـ + + + + +
ای عشقه
ای محبوبه
چې ویښتان دې تر سیاسته سپیڅلي او پاسته دي
او سترګو کې دې څو زره کلن تاریخ لوستل کیږي
د ښار غږونه اورې ؟ :
! ډودۍ
! ډوډۍ
ډوډۍ !
او د ټوپک د هغو ګولیو آواز هم درسیږي
چې دننه په سینو کې مو تودې تودې رپیږي
او لا هم سړې شوې نه د ي ؟

کاشکې راشې او زما شعرونه واورې
دلته استعارې یوازې هنري لوښي او لوبې نه دي
دلته د پیازو بوی د دیګي آواز
او د میندو چیغې
سره یو ځای اوسېږي
راشه چې سره کینو،
او دا وار
د یو بل د وینو په ځای
پر مړه ګیډه
دوډۍ وخورو
یوه ټوټه وچه ډوډۍ چې د ټولو شریک درد دی
او دا حقیقت
لکه څادر د هرچا په اوږو پروت دی