کامیابی بدون محتوا: کامیابی کاذب پاکستان و صعود توقف‌ناپذیر هند

با وجود اعلامیه‌های رسمی پاکستان مبنی بر کامیابی در پی تصادمات ماه می ۲۰۲۵ با هند، مطالعه و تحلیل دقیق‌تر و واقع‌بینانه‌تر تصویر کاملاً متفاوتی را نشان می‌دهد. در حالی که صدراعظم وزیر شهباز شریف و قومندان اردو، جنرال عاصم منیر، روایت‌هایی از کامیابی عسکری را به مخاطبان داخلی ارائه می‌دادند، ناظران بین‌المللی و تحلیل ومحاسبات بی‌طرف تأیید کردند که پاکستان با شکست‌های قابل توجه ستراتیژیک و دیپلماتیک روبه‌رو شد—و در نهایت آتش‌بس نه از روی قدرت، بلکه تحت فشار فزاینده بین‌المللی پذیرفته شد.

توهم کامیابی

این تصادمات با یک حمله تروریستی مرگبار که توسط پاکستان حمایت می‌شد در کشمیر تحت اداره هند آغاز گردید—اقدامی که با محکومیت سریع روبه‌رو شد و زمینه‌ساز پاسخ عسکری حساب‌شده هند شد. در عکس العمل، هند عملیات «سندور» را عملی کرد—یک کمپاین دقیق که زیربناهای تروریستی را در عمق خاک پاکستان هدف قرار داد. دولت هند اعلام کرد که بیش از ۱۰۰ جنگجوی تروریست را از بین برده و عملیات را موفقیت‌آمیز توصیف نمود.

با این حال، باوجود این تحولات، مباحث عمومی در پاکستان به سرعت به مظاهرات کامیابی و اظهارات پرطمطراق مطبوعات دولتی بدل شد. اما حقیقت بسیار کم‌فروغ‌تر بود. تنها ظرف چند روز، پاکستان آتش‌بسی را که توسط ایالات متحده میانجی‌گری شده بود، در تاریخ ۱۰ می با شتاب پذیرفت—اقدامی که نه نشان‌دهنده تسلط ستراتیژیک، بلکه بیانگر نیاز فوری به جلوگیری از تشدید بیشتر تصادمات بود.

آنچه در نهایت پاکستان را به میز مذاکره کشاند، نه خستگی دیپلماتیک و نه خستگی در میدان جنگ بود—بلکه تأثیر فلج‌کننده حملات دقیق هند بر اهداف استراتژیک مهم بود. از جمله این اهداف، قرارگاه هوایی نور خان، که یک مرکز عملیاتی حیاتی در نزدیکی اسلام‌آباد است، و از جمله تأسیسات حساس اتمی در منطقه پنجاب محسوب میشود. این حملات دقیق، توهم آسیب‌ناپذیری را در تشکیلات عسکری پاکستان در هم شکست. خطر تشدید به مرحله تهدید اتمی، همراه با افشای آسیب‌پذیری زیربنا‌های حیاتی، آتش‌بس را به یک ضرورت فوری بدل ساخت، نه یک افتخار ملی.

بدتر آن‌که، پاکستان پس از اعلام آتش‌بس، خود مفاد آن را نقض کرد و حملاتی را به سرینگر و سایر مناطق کشمیر تحت اداره هند انجام داد. این نقض‌ها نه‌تنها اعتبار بین‌المللی اسلام‌آباد را تضعیف کرد، بلکه شکنندگی روایتی را که قصد داشت به مردم و جهان ارائه دهد، افشا ساخت.

Victory Without Substance: Pakistan’s False Triumph and India’s Unstoppable Rise

تبلیغات و اطلاعات نادرست

در حالی که اسلام‌آباد در تلاش بود تا تصویر جنگ را به نفع خود اداره کند، رهبری ارشد آن به کمپاین‌های علنی اطلاعات نادرست متوسل شد تا تسلط را به نمایش بگذارد. برجسته‌ترین نمونه آن، تصویر بدنامی بود که صدر اعظم شریف در یک مراسم تلویزیونی به جنرال منیر اهدا کرد. این تصویر—که به‌عنوان سندی از موفقیت نظامی پاکستان معرفی شده بود—بعداً مشخص شد که مربوط به تمرینات عسکری چین در سال ۲۰۱۹ بوده و هیچ ربطی به تصادمات اخیر نداشته است.

این اشتباه شرم‌آور، که به «رسوایی تصویر عملیات بنیان» شهرت یافت، تمسخر گسترده‌ای را از سوی مطبوعات بین‌المللی و مخالفان داخلی به همراه داشت. مقام‌ها و خبر‌نگاران هندی این اقدام را مورد تمسخر قرار دادند و اسدالدین اویسی رهبران پاکستان را “مسخره های” نامید که توانایی تشخیص واقعیت از خیال را ندارند. این جعل نه‌تنها وسعت دستگاه تبلیغاتی را نشان داد، بلکه ناامیدی تشکیلات قدرت در پاکستان را برای خلق روایت کامیابی از هیچ آشکار ساخت.

برای دامن‌زدن بیشتر به موج اطلاعات نادرست، تصاویر تولیدشده توسط هوش مصنوعی نیز در فضای مجازی منتشر شد که گویا جنرال عاصم منیر را نشان می‌داد که نقشه کشمیر را به صدراعظم هند، نریندرا مودی، تحویل می‌دهد—یک جعل مضحک و بی‌اساس که فقط باعث افزایش تردید جهانی نسبت به پیام‌رسانی پاکستان در زمان جنگ شد. تکرار و پوچی این‌گونه جعلیات، وابستگی نگران‌کننده‌ای به فریب را در سطوح عالی قدرت نشان داد.

مسیرهای متبادل در اقتصاد

در حالی که پاکستان برای نمایش‌های پوچ انرژی صرف می‌کرد، حقیقت عمیق‌تر و نگران‌کننده‌تر در مسیرهای اقتصادی متفاوت این دو کشور نهفته است. در سال ۲۰۲۵، هند پیش‌بینی می‌شود که به چهارمین اقتصاد بزرگ جهان تبدیل شود و جاپان را با تولید ناخالص داخلی اسمی ۴.۱۸۷ تریلیون دلار پشت سر بگذارد. این صعود تصادفی نیست—بلکه نتیجه اصلاحات مداوم، اقتصاد دیجیتال در حال شکوفایی، و حرکت جمعیتی مساعد است. تحلیل‌گران پیش‌بینی می‌کنند که تا سال ۲۰۲۸، هند آلمان را نیز پشت سر خواهد گذاشت و به سومین اقتصاد بزرگ جهان بدل خواهد شد.

در مقابل، پاکستان همچنان به دشواری پیش می‌رود و با کمک‌های اضطراری چندجانبه و راه‌حل‌های موقتی زنده مانده است. در مارچ ۲۰۲۵، صندوق بین‌المللی پول بسته کمک مالی دیگری به ارزش ۱.۳ میلیارد دلار تصویب کرد تا از فروپاشی اقتصادی جلوگیری کند. با وجود این کمک‌های مالی، پاکستان همچنان در دور باطل بی‌ثباتی مزمن گرفتار است: پایه مالیاتی محدود، شرکت‌های دولتی فربه، و حکومت‌داری ضعیف مانع پیشرفت اقتصادی واقعی شده‌اند.

درسی که از تصادمات اخیر می‌توان گرفت، وسیعتر از جبهه عسکری است—هند با استفادت از ثبات و صلح به سوی صعود جهانی گام برمی‌دارد، در حالی که پاکستان در حلقه معیوب نظام عسکری، قرض، و وابستگی گرفتار مانده است. صبر ستراتیژی هند نتیجه می‌دهد؛ و عکس العمل های عجولانه پاکستان برایش بهای سنگینی دارد.

نتیجه‌گیری

تصادمات سال ۲۰۲۵ میان هند و پاکستان صرفاً واقعیت‌های عسکری را آشکار نساخت—بلکه عواقب توهم سیاسی مداوم و بی‌ثمری تبلیغات در جهانی که حقیقت اهمیت دارد را نیز افشا ساخت. ادعاهای پاکستان در مورد کامیابی، زیر بار تحلیل و محاسبات بین‌المللی، شرایط آتش‌بس، و شکنندگی اقتصادی‌اش فرو می‌پاشد. کمپاین‌های اطلاعات نادرست—از تصاویر جعلی گرفته تا مراسم‌های ساختگی و تخیلات تولیدشده توسط هوش مصنوعی—شاید برای تماشای سیاسی مفید باشند، اما حقیقت ستراتیژیک را تغییر نمی‌دهند.

تصمیم پاکستان برای پذیرش آتش‌بس، یک اقدام ستراتیژیک نبود—بلکه یک اقدام بقا پس از حملات ویرانگر هند بر قرارگاه هوایی نور خان و تأسیسات اتمی حساس بود. این تحولات، به‌مراتب بیشتر از هر ادعای خطیبی، نقطه عطف واقعی تصادمات را رقم زدند.

در مقابل، عکس العمل هند نشاندهنده ملتی است که بر اعتماد به نفس، دقت، و نظرگاه  درازمدت تکیه دارد. با اقتصادی که آماده است قرن ۲۱ را شکل دهد وقوای عسکری‌ای که با خویشتن‌داری خطوط سرخ را حفظ می‌کند، هند به‌ تدریج به یک قدرت جهانی بدل می‌شود.

تاریخ، سال ۲۰۲۵ را به‌عنوان سال کامیابی پاکستان به خاطر نخواهد سپرد. بلکه آن را به‌عنوان لحظه‌ای به یاد خواهد داشت که توهمات پاکستان با اراده هند برخورد کرد—و شکست خورد.

دریا های محاصره شده: نبرد افغانستان برای حاکمیت آبهای دریا هایش در میان رقابت‌های منطقه‌ای