تجلیل روز استقلال در نبود استقلال چه پیامی به آدرس جوانان دارد ؟ /دوکتور م،عثمان تره کی

دوکتور م،عثمان تره کی                                                                                   21/08/2017

تجلیل روز استقلال در نبود استقلال

چه پیامی به آدرس  جوانان دارد ؟

انتقال ارزش ها و دست آورد های تاریخی از یک نسل به نسل دیگر یک اقدام معمول در دنیای امروز است  که در عقب آن منطق حفظ هویت ملی و پاسبانی از سلامت فزیکی و اخلاقی کشور ها قرار دارد.

روزیکه یک ملت برای دفاع از آزادی و حق تعیین سرنوشت  در برابر حاکمیت خارجی قیام میکند و به استقلال یعنی گران بها ترین دست آورد انسان در برابر دیکتاد و استکبار بیگانه دست میابد، نکته عطف در زندگی ملی قیاس میشود. تجلیل ازین روز میتواند یک انگیزه ( پرداخت بهای خون هائی که برای آزادی ریختانده شده است )  و یک پیام  ( دادن آگهی به نسل موجود و آینده  برای حفظ آنچه به قیمت ریختن خون های زیادی  بدست آمده است ) با خود داشته باشد.

آنچه وضاحت دارد اینست که  ’’ امروز ‘‘ صرفاً مردم آزاد و یک  ملت فارغ از سلطه بیگانه حق تجلیل از استقلال ’’ دیروز ‘‘  خود را دارد. سوال اینست که  آیا مردم افغانستان در حال و احوال موجود  یعنی ’’ امروز ‘‘  در موضع مناسب برای تجلیل از استقلال  ’’ دیروز ‘‘  خود  قرار  دارد ؟

روی پهلو های حقوقی سلب استقلال افغانستان که در گذشته بقدر کافی صحبت شده است  بحث نمیکنیم. به اختصار اینقدر خاطر نشان میسازیم که ولسمشر و اطرافیان  محصول  مداخله سفارت امریکا است ودر امور داخلی و خارجی  بیشتر از یک ’’ ویسرا ‘‘ صلاحیت ندارند؟

وقتی این ویسرای فاقد صلاحیت دندوره تبلیغاتی  تجلیل از استقلال را هر چه با قوت میکوبد قصد اینست که :

–  ذهنیت عامه را و لو برای چند روزی از فجایع جنگ تحمیل شده خارجی بسوی خاطرات خوش گذشته منحرف کند. از استقلال یک افزار سیاسی برای توجیه حاکمیت بیگانه بسازد.

– نظامی را که قبضه اش بدست دیگران است با پیچانیدن در لفافه بیرق سه رنگ استقلال،  وجاهت کاذب به بخشد.

تجلیل از روز استقلال در شرایط حضور حاکمانه نظامی خارجی میتواند حامل پیام بد و درد آور به نسل جوان باشد : جوانانی که اکنون مثلاً سی سال دارند در محیط مداخله خارجی، اشغال و جنگ بدنیا آمده اند و در همین شرایط پا به سن بلوغ گذاشته اند. آنها حضور قوت های خارجی و جنگ را پدیده عادی، طبعی و قبول شده زندگی خود میدانند. اکثریت این جوانان بخش عمده عمر خود را در آوارگی و دربدری مهاجرت در داخل و خارج کشور سپری کرده اند. از امکان دریافت تعلیم منظم برای آگهی  از کارنامه های تاریخی کشور  و ارتقای شعور ملی بدور مانده اند. شماری از آنها با لهجه  بیگانه از زبان های محلی صحبت میکنند. استفاده از ترمنولوژی خارج بستر فرهنگ ملی را دست آورد آزادی و دیموکراسی تلقی مینمایند و به آن میبالند. برخی ازین جوانان که امکان آموزش و تعلیم را در کشور های همسایه دریافت کرده اند، به تاریخ، جغرافیا و سرود ملی کشور میزبان مهاجرین بیشتر از کشور خود آشنایی دارند.

برای نسلی که از خکستر جنگ سر بلند کرده است، چیزی بنام افتخارات ملی از جمله حصول استقلال صرفاً در نصاب درسی معارف گذشته و احیاناً صحبت میز های گرد حلقه محدود صاحب نظران امروز میتواند مطرح باشد. با دریغ که در دهه های اخیر ما بسا شاهد لگد مال شدن سمبول های تاریخ ملی از جانب همین جوانان خود بوده ایم.

بناً تجلیل جشن استقلال در شرایط نبود استقلال به نسل  جوان  پیام اغواگرانه در رابطه به درک مفهوم واقعی استقلال میبخشد. جوانان که عمر خود را زیر پرچم مهاجمین خارجی گذشتانده اند، تصور میکنند که  حضور ناقانون قوت های خارجی  در افغانستان ، کشتن و بستن افغان ها ، مداخله قوای متجاوز در تشکیل حکومت، استفاده از قلمرو افغانستان بالوسیله امریکا و متحدین به مثابه لابراتوار آزمایش سلاح مدرن از جمله مادر بم ها، با  استقلال  کشور در مغایرت قرار ندارد و حکومت موجود نقل بالنقل حکومت اعلیحضرت امان الله است.

 به این حساب  تجلیل از روز استقلال را توسط  حاکمیتی که استقلال ندارد میتوان به مثابه یک پیغام گمراه کننده به آدرس نسل جوان تلقی کرد.

بهره برداری سیاسی از افتخاری که اعلیحضرت امان الله برای مردم خود آفرید  به قصد آرایش  حکومت مولود تجاوز خارجی از طریق تجلیل جشن استقلال منزلت محصل استقلال را پائین نمیاورد اما به هیچ وجهه اعتبار حکومت را بلند نخواهد برد.  

تنها یک حاکمیت مستقل و متکی به اراده مردم  میتواند از افتخارات تاریخی تجلیل کند  و ماموریت اعطای  درس آزادی را به مردم خود  داشته باشد.  ’’ پایان ‘‘

دوکتور م، عثمان تره کی

فرانسه

20/08/2017