غزل
د قســـمت لــوبه ده، تاوان کېــږي
ازمايښت هر وختې په ځان کېږي
ستا د نشوو، په پيسو سوچ وکه لږ
پـه دې پيــسو زمــا پېــزوان کـېږي
هغوى چې هر ځاى زما سپکه کــوي
هغــــوى زما نږدې خپــــلوان کــېږي
مـــا بېــګا وژړل…
Browsing Tag
اوښکه امېل
غزل
سوچ کوه فکر برابر ساته
حوصله لويه لکه غر ساته
پاچا! رعيت دې په بلا ولـګي
پاچا! يواځې دې خپل سر ساته
مئينان پرېږده چې لمبه، لمبه وي
خال دې تندي باندې لږ بر ساته
چېغه د يو افغان همداسې وهه
همـدا بيرغ هــمدا څــادر ساتـه…
غزل
نا اميدي مه کوه، ښه شى نه دى
چاته زاري مه کوه ښه شى نه دى
رزق دې پاس دى، سوچ د سره وکه
هېڅ چاپلوسي مه کوه ښه شى نه دى
سترګې هماغه ساته مه بدلېږه!
خوي بازاري مه کوه ښه شى نه دى
اوښکي بېخي مه اخله ګټه نه کړي
دوکانداري مه…
غزل
څنګه يې؟ درد کې دې زړه شين دى که نه؟
وطن کې دا وخت ماسپښين دى که نه؟
هـــغه ســـړي ته مـــور ياديـــږي کــه نــه؟
هغه ســــړى په زړه غمګين دى، که نه؟
د خپـــل وطــن توليد نه ولـــې تـــښتې؟
ولـې ته وايي؟ چې د چين دى، که…
غزل
د کرکې ښار کې د مرګ ډېرې اوازې کېږي
نن مې په ذهن کې بل ډول انګازې کېږي
خدايه! د دې وطن په خاوره باندې ډېر وخت وشو
خدايه! عيدګاه کې زموږ هر وخت جنازې کېږي
نفرت پرسـتو! د نفرت په پيسو فــکر وکــــړئ
هغــه پيســـو باندې…
غزل
ټټر دې د سرو وينو ګواهي کوي ملالې!
دښمن به دې هم سوي اسويلي کوي ملالې!
دې ښار کې د سرونو سوداګر ښه ښکاره ګرځي
خلک بد کوي، چې دلته زندګي کوي ملالې!
چينې به د پښتون د بدبختيو نه وچـــــېږي
منګي به خپلو غاړو کې اغــــزي کوي…
غزل/اوښکه امېل
فقط غندل کوي، فقط د جنازو خلک دي
دې زمانه کې پښتانه د هديرو خـــــلک دي
رڼا په کاڼو ولي اور اخلي تيارې راولـــــي
دوى د رڼا دښمانان دوى د تورو شپو خلک دي
ماته ژاړا راځي ويرجنه شم چې دا وايي څوک
اوږد تاريخ لري، دا خـــلک د جـــرګو…