د پينځلسم اګست شپه
هغه نن بيا په هم هغه ځای ناست دی هم هغه وخت دی، هم هغسې اسمان ته ګوري لږه لږه وريځ ده ښاٸسته سپوږمۍ راختلې ده، د پشکال د ګرمۍ اخري سلګۍ دي، کله کله د پستې سړې هوا نرۍ څپه هغه د خيالونو د ژورې کندې نه راپورته کړي او زر زر چار چاپېره اوګوري…