مصطفی آرين

ما ستا په چم ستا د سکوت ترجماني کړې ده ما د غزل دفن په ژبه فنکاري کړې ده د ښائيستونو د مالک په دې هنر او تدبير هرڅه يې جوړکړوخو پر تاباندې خواري کړې ده قسم مې مات کړو خو توبه را باندې مه ماتوه ما خپل ضمير ته د ايمان زيمه واري…

که بیزاریم له پخوا یمه له ښاره راوتلــې ترې بیگاه یمه له ښاره لږ نژدې شه چې د زړه درزا مې واورې څه په غوږ کې درته وایمه له ښاره په قیصو قیصو په چل چل مې ویده کړو وږې ځوئ مې کورته بیایمه له ښاره دبدل رنگونو ښار دی نور څه…

په دې لويو کائـــيناتو وايه څنگـــه دې پيـداکـــړم ستا د نښې دويشتو شوم نو بيا څنگه دې خطا کړم هــم باڼه دې کړم اوهـــم دې ويل ليمې پرما درنې دي هم کجل باندې دې تورکړم هم ښکاره هم دې رسوا کړم ستا دې خوږ فطرت نه جارشم هم دې خپل کړم…

خوب مې ليدو يو سپين غمې له تورو كاڼو لوئيږي لكه يو غوڅ گلاب پخپل اغزينو څانګو لوئيږي د كابل ارگ چانه ضمير له چانه ساه اخلي دا څه بلا په ځينو ، ځينو باچاهانو لوئيږي لكه غني غوندې مظبوط يو كلك ضمير پكار دى چې لکه تـنــدر د ولس په…

يو څوک راځي ما خوب کې خوځوي بيا رانه ځي په زړه راته لاس ږدي ما خبروي بيا رانه ځــي دا سري ماښام ځکه آياتونه په ځان وايم اول مې تخنوي، بيا ويروي بيا رانه ځي په څه خوارئ راټول کړمه اوتر، اوتر خيالونه دئ راشي بس هر څه راته شيندي بيا…