زه او خپګان
د ژمي په سړو کـې د پسرلي انتظار وم. هر څه مات ښکاریدل. ورځ را باندی شپه وه، له ځان څخه بی خوده وم.
ما وې د غم ماڼۍ ماته را په برخه شوې. خپګان مې ډیر ژور شو. احساس راڅخه په پرواز وو، هر څه پردي ښکاریدل.
د طبیعت ښکلا په بدرنګۍ کې راته…