صديق الله بدر

د باد لاسونه پرېږدﺉ د باد لاسونه خلاص پرېږدﺉ پرېږدﺉ چې وڅنډي د درد ګردونه زموږ د کوڅې له مخ نه پرېږدﺉ چې مینه په کې هیڅ ډول احساس د پردي توب ونه کړي پرېږدﺉ د باد لاسونه خلاص پرېږدﺉ دلته د زړه اسمان کې ټولې هیلې د غم د ګورو…

وایه! خبره شوم، ناسازه وې؛ چې اوس څنګه يې؟ پاڼه مې قات کړه تر بالښت لاندې مې کېښوه او ډېرې شپې د خپل زړګي درزا ته کېناستمه د ورځې هره ورځ به د راتلو لارې مې کتلې درته لاره اخر را باندې تنګه شوله او زه په ځان په تنګ شوم…

انتظار ورځ ګونګۍ ده او شپه هغه وزر پرانیستې مرغۍ ده چې د شور او فریاد فضا یې په سر اخیستې تنهایي هغه رنگ الوتې پېغله ده چې ځمکې ته په راتلو پر زړه یې وېرې لاس ایښی دی چوپتیا بیا هغه غریو دی چې د مینې لاره کې له ځانه ورکه ده…