محمدخالص ادیب

اوښکه یې پر اننګو وغړېده، پزه یې کش کړه، د ټکري پیڅکه یې پرې تېره کړه، په څنګ کې یې تصویر ته ګوتې وراوږدې کړې، شونډې یې خبرو ته راجوړې کړې: همدا یو زوی مې درلود خبرې یې پرې شوې، دوړې شوې، سترګو ته مې لاس ونیو، شېبه وروسته په عمر…

چا به تر اوبو اېستلې وه؛ خو اسمان خپه ښکارېده، وریځو اوښکې تویوې، باد د غم سندرې غږوې، په ګټ کې په عمر پخه ښځه پرته وه، په اننګو یې څپه څپه باڼه پراته و. د ۱۳۹۸ ل کال د لیندۍ اوله نېټه وه، موږ ټول ددغه مرګ په علت پوهېدو؛ خو له خجالته مو پر…

یو په بل پسې موټرونه درېدل، موږ تقریباً پینځم موټر و، لمر پر زرغونه دره ګر مې وړانګې غوړولې، د شنو چینارونو له څوکو مرغان تښي و، ماشوم له سړک غوا واړوله، تر لکۍ یې کش کړه، غوا منډه کړې، ده څو لښتې یې نورې ورکړې، مخ یې ترې راوګرځاوه. د…

پرنیان تر ګوته کش کړم، ورو یې وویل: همی کتابخانه اس په دروازه ور د نننه شو، مخامخ لوحه مې له نظره تېره کړه: به کتابخانه مولانا خسته خوش امدید تر مېز چارچاپېره ژېړو څوکیو او منظمو کتابونو خوند کړ، پرنیان وړاندې ولاړه، د…

کارغه د سړک په منځ ناست و، خواړه یې خوړل، بریک ته مې پښه ور اوږده کړه، والوت، لږ وړاندې په سپینه ډبره کېناست، نارې یې کړې، کاغ ـ کاغ موټر مې د سړک ژۍ ته ودراوه، ترې کښته شوم، په وېښتو مې سترګې ولګېدې، په لغت مې ووهل، د سر پوستکی و، شاوخوا…