دربارۀ  ۲۸  ماه  اسد روز  واقعی استقلال افغانستان

(به تائید نوشته جناب داکتر صاحب سيد عبدالله کاظم)

نوشتۀ  اخير دانشمند و محقق گرامی جناب داکتر سيد عبدالله کاظم تحت عنوان « توضیحی دربارۀ این سؤال که آیا ۲۸  اسد روز واقعی استقلال افغانستان است؟» موضوع  روز واقعی استقلال افغانستان  را بخوبی  روشن ساخته است .

داکتر صاحب کاظم  نوشته اند که «افغانستان برای استرداد استقلال کامل کشور راه دراز را قدم بقدم  پیمود، تا آنکه طرف انگلیس بعد از سه سال در دورۀ سوم مذاکرات در کابل مجبور به شناخت استقلال کامل افغا نستان گردید. لذا کار درست نیست که در جریان این عملیه طولانی هرشخص بزعم خود یک روز را بنا بر دلیلی به حیث روز استقلال و برپا کردن جشن و سرور اعلام نماید. تعیین یک روز که نشانه ای سمبولیک استقلال کشور بشمار میرود، از وظیفۀ     دولتی است که به کمک و حمایت جانبازانه مردم خود، به این اقدام کمر همت بسته و با تلاش پیگیر و همه جانبه به آن هدف عالی نایل آمده است. دراین حال آن روزی را که شاه امان الله غازی رسماً آنرا به حیث روز استقلال تعیین کرده است، همان روز، روز واقعی استقلال بوده ..».

داکتر صاحب کاظم در این ارتباط به نقل از کتاب «فرهنگ کابل باستان»  از واقعه نگار شهير کشور، مرحوم استاد عزیزالدین وکیلی فوفلزائی، مينويسد که  اعلیحضرت غازی به روز ۲۸ اسد (۱۸ اگست) بعد از مراسم امضای آخرین سند استرداد استقلال در کابل، حاضرین دربار سلطنت را مخاطب قرار داده گفت «بعد ازین اگر امان الله زنده باشد و یا مرده، شما ملت نجیب و غیور افغانستان این روز خجسته را همه ساله بنام عید ملی و خاطرۀ شریف استرداد استقلال کشور جشن بگیرید».

به تائيد از نوشتۀ     داکتر صاحب کاظم، عين موضوع در «اسناد محرمانۀ     آرشیف هند بریتانوى، قسمت چهارم مکاتبات سال ۱۹۱۹مربوط به جنگ سوم افغان ها و انگليس»  نيز ذکر شده است .  من چهار سال قبل دريکی از مقالاتم  «بمناسبت سالگرد استرداد استقلال افغانستان : از لابلای اسناد آرشیف هند برتانوى» درين رابطه معلوماتی مختصری ارائه و نوشته بودم که  به روز ۲۸ اسد (۱۹ اگست) محفلى پس از برگشتن هیأت صلح افغانى به مناسبت استرداد استقلال افغانستان در تالار قصر زرنگار (سابق وزارت امور خارجه) واقع بوستان سراى پارک زرنگار کنونى دایر شده بود. شاغاسى على احمد خان، رئیس هیأت افغانى در مذاکرات صلح راولپندى، در این مراسم مورد انتقاد شدید قرار گرفت و به خاطر خودسری اش محکوم گردیده از طرف شاه امان الله خان مورد سرزنش و عتاب قرار گرفته از مقامش سبکدوش و توقیف شد.

غازى امان الله خان بعد از امضاى سند استرداد استقالال كشور درین محفل از مردم خواست تا ازین روز به مثابه «جشن ملی » استقبال نمایند. بدین وسیله ۲۸  اسد، روزى که افغانستان رسماً  استقلال سياسی را  بدست آورد، به حیث روز رسمى استرداد استقلال  فغانستان شناخته شد.

شاه امان الله خان غازى در همين روز (۲۸ اسد سال ۱۲۹۸شمسى (مطابق با ۱۹  آگست ۱۹۱۹ )  بيانيۀ    را در مسجد جامع عیدگاه کابل ایراد کرد که متن انگليسی آن هم  ضميمۀ    راپور استخباراتی انگليس ها در آرشیف اسناد محرمانۀ    هند برتانوى که حال از محرمیت برامده است، موجود است. قابل يادآوريست که متن مکمل اين بيانيه   يکبار ديگر توسط  دانشمند گرانمايه    جناب سيستانی صاحب در مضمون سه روز قبل شان تحت عنوان «۲٨ اسد، روز اعلام استقلال افغانستان توسط شاه امان غازی»  بنشر سپرده  شده است .

از جملۀ    اسنادی که ويبسايت بی بی سی برای ثبوت ادعايش که گويا ۲۸ اسد روز  واقعی استقلال افغانستان نيست، بنشر سپرده، عکس  جريدۀ  امان افغان است . در شرح اين عکس ادعا شده است که  «در زمان امان الله جشن در نهم حوت در پغمان برگزار ميشد». اين ادعا کاملا  نادرست بوده و جعل و تحريف آشکار اسناد و رويداد های تاريخی ميباشد.  برويت اسناد متعدد و مؤثق، مراسم رسمی دستاربندی يا تاجپوشی غازی امان الله خان به تاريخ  نهم ماه حوت ۱۲۹۸ در مسجد جامع عيدگاه انجام يافته بود. در عکس  فوق نيز به وضاحت خوانده ميشود که «(روز نهم حوت) يا “عيد جلوس بااستقلال اعليحضرت غازی”» با سالگرد دستاربندی يا تخت نشينی و جلوس ارتباط دارد، نه جشن استقلال .

بنظر اين قلم  اگر به حملات لجام گسيخته و بی پايۀ  چند سال اخير بر غازی امان الله  خان محصل استقلال افغانستان، بدقت ديده شود، تنها محدود به “خاک بادهای سياسی” ناشی از “خپل سری” های چهار دهۀ  اخير نبوده بلکه ادامۀ  تلاش های تحريف واقعيت ها و مسخ  حقايق تاريخی  ايست که از دوران سلطنت سردار محمد نادر خان آغاز و تا امروز به انواع مختلف ادامه دارد. هدف اين همه حملات، چه از قلم يک داکتر و استاد تاريخ، حلقوم يک ملانمای اجير بيگانه ها که از وی نقل قول ميکند،  و يا نشرات  کمپنی پخش تبليغات بريتانوی  چيزی نيست مگر انتقام گيری  از غازی امان الله خان که يگانه آرزويش آزادی، آبادی و رفاه اجتماعی در کشورش بود.

(پايان)