محمد خالص ادیب

وروستۍ شېبې وې، ټول وجود مې درد کاوه، د سترګو ګاټي مې خوږېدل، په غوږونو کې مې وحشي انګازې کېدلې، لاسونو مې پر پښو او پښو مې پر لاسونو شاهدي ویله، زه او فکر مې دوی ته چورت وړي و، په ذهن کې مې خپلو اندامونو ته ډېرې خبرې راټوکېدې، خو هېڅ مې له…

د  وره غنګ شو، برابر ماشوم جومات ته را دننه شو، په لاس کې یې غټ پتنوس رانیولی و، د ګڼو ماشومانو، ځوانانو او سپین ږیرو  په منځ کې کېښود، ګل باران ځان په څادر کې نغښتی و، یوې ـ یوې تسبې اړولو یې په جومات کې مازدیګرنۍ چوپتیا ماته کړې وه، د…

د کوټې ښیښې خوله کړې وه، رازما په غېږ کې د تنکۍ ماشومې بوټ نیولي و، د ښي لاس د شهادت ګوته یې په ښیښه اېښې وه، د واړه ماشوم څېره یې رسموله، ښه شېبه له ځان سره بوخته وه، کله به یې چې د سترګو ډونډونه له اوښکو را ډک شول، رڼه څاڅکي به یې په…

کله  چې د پرستارې په نازکو سپینو جامو کې سینو او غوښنو اندامونو  یې د په  قدم اخیستلو سره حرکت کولو،  د افتخار درد مرد هېر شو، همداسې یې سترګې په کې ګنډلې پاتې وې، دې یې لوستوڼی ور پورته کړ، په تور تیکه یې مټه ور وتړله، پېچکاري یې را…