غزل
ته بیا راغلې مستانې؛ د مستان وجود خُمار ته
اروا دې بیا سپارلې ده، د مینې کاروبار ته!
دی زوی د خوشال، هر لمحه، هر دم یې ښکنځل دي
پښتون نه دی نقیب خو؛ په ښکنځلو دی و پلار ته
د سرو شونډو شراب دې چا زبېښلې؛ د شر لورې!؟
بې خُمه لمبې بلې دې،…