ویاړ -لنډه کيسه
د خيرنې لمنې شا يې را واړوله، پر تندي د روانو خولو د څاڅکو بهير يې شېبه تم شو. ساه يې په زوره، زوره ایسته؛ توند ټوخي پسې واخيست شېبه وروسته يې د تخرګ په شلېدلي جيب کې ګوتې دننه کړې: “نه! تراوسه شته، رانه ورک کېداي نشي “. دېوال ته لګېدلې…