بریال وزیروال

وړې ماشومې شونډې بوڅې کړې پۀ ډکه خولۀ یې ورو وویل! تۀ وږې نۀ یې؟ نۀ! ولې؟ ښځې سترګې ور ورته کړې شونډې یې ویړې شوې مړه اوښکه یې پر رخسار را لویدۀ، ورو یې خپل خوار لاسونه ور وغځول ماشومه یې تر ډنګرو ولو ونیوه کلکه یې له خپلې سینې سرۀ…