کابل شهر عشق است

کابل شهر عشق است
نگوید کابل دلگیر و کلافه کننده است
شهر پُر‌درد من هنوز با نسیم بهاری اش
دل از جا می رباید
روزگار پر مشغله و سر صدایی اش زر و زیور این شهر است
کابل دِل همچون دریا دارد با داشتن مساحت کوچک اش
از‌هر‌ گل چمنی و از هر باغ ثمنی در خود دارد
عشق را از کابل باید آموخت بی درنگ،‌بی ریا،‌صادق و مهربان
کابل عالمی از امید در خود می پروراند
کابل را به دختری که مو های بلند، قامت همیشه استوار
گنج از اندوه ولی لبخند هدیه ایست که در‌گذر ثانیه ها بر اهالی خودش ارزانی میدارد
بر کلبه های کوچک و مجلل این شهر
امید همچون قطره های زهاب مساویانه می بارد
کابل شهر عشق است
شهر وفا
کابل شهر کوچک ایست
اما پر دغدغه
زیستن در این شهر
مملو از مشکلات،
قلب از سنگ سخت تر و از‌گل نازکتر میخواهد
شهریست رنجور و گله مند
از زادگانِ خود
زخم های عمیقی بر کالبد و قلب خویش دارد
آنچنان که درختان سر به فلک او
ریز ریز و خون چکان شدند
کابل روزگاری عروس شهر ها بود
کابل دست نوازش خودش را بر سر هر بی نوا می کشد
شهریست که منزه بودن او الگوی شهر ها بود ولی او همچون مادر مهربان می بیند، تحمل میکند و میگذرد
میگذرد از اشتباهات تمام فرزندان خویش
و لبخند اولویت های روز مرگی او است
کابل من
میدانم که گیسو های کمندت افشان و پریشان است
میدانم که وجودت مملو شده از جریحه های عمیق ، وافر است
اما دوباره می رسد روزی که از شلوغی این شهر کلافه شوی
شور آواز و سرود در تمام کوچه و پس کوچه های این شهر بپیچد
دوباره سبز می شوی
دوباره جشن خواهیم گرفت
دوباره می خوانیم
دوباره می رقصیم
کابل خوش قلب و خوش سیمای من
تو را همیشه دوست خواهیم داشت
کنارت می‌ مانیم
و تو را با دستان خودم خواهم ساخت
اندکی صبر کن!
و قامت خود را مستحکم تر کن …
کابل عزیز تر از جانم مواظب خودت باش…
دوباره میخندیم با هم و کنار هم