ماریا نیازۍ

که وم وم که نه وم نه وم؛ خو دا لیک به مې یو وخت د یو چا لاس ته ولوېږي؛ یو څوک به یې ولولي؛ سترګې به یې خامخا نمجنې شي. د ځینو د خندا او بیا ځینو ته به تکراري خبرې وي. اوس ۲۴ کلنه یمه، ما ته مې ماشومتوب دوره ښه یاده ده. ځینې به راته حیران شي…

نرمه هوا لږېده، ژمي خپلې وزرې ټولولې او د پسرلي په بارانونو باندې ټول ځایونه تازه شوي وو. د مرغانو چڼهار فضا لا زړه راښکونکې کړې وه. هرې خوا ته الوتلې او د دانې په لټه کې وې. یو ځوان لاندې په شین چمن کې ناست و، پاس یې مرغیو ته داسې کتل،…

سهار د پوهنتون په لور روانه شوم سړکونه هم خالی خالی و. ښکلي باران هم له شپې ټول ځایونه یې وینځلي وو. زه هم له ده باران څاڅکي په څېر روانه وم او له دې ښکلې هوا مې خوند اخیست ،نن مې هوډ وکړ چې د سړک په منځ کې به ځم . ماویل صبر چې دا منځ سړک…