ښې ورځې به کله راځي؟

نوی کهول د یو هېواد او ټولنې په عروج او زوال، پرمختګ او شاتګ کې مهم رول لري. هر ځوان غواړي، چې په ژوند کې ډېرې لاسته راوړنې ولري او تل په ټولنه کې د سرلوړۍ او اعزاز ژوند وکړي. پدې ټول پوهېږو، چې په نړۍ کې هغه ځوانان بریالي دي، چې قوي عزم، غښتلې اراده، پیاوړي صلاحیتونه او حوصله ولري په هر میدان کې به بریالی وي او ټولنې ته به د ویاړ باعث ګرځي. په همدې سبب ویلای شو، چې په افغانستان کې نوی کهول، چې پنځوس سلنه د نفوس شاوخوا تشکیلوي خپل روښانه راتلونکي ته متوجه واوسي او خپله انرژي د هېواد په ښېرازۍ کې ولږوي.

خو د افسوس خبره داده، چې زموږ له دې ګرانبها سرمایي څخه په هر نظام کې سالمه ګټه وانخستلی شوه. تل د غېر معیاري تعلیم، بې روزګارۍ، قیمتۍ، فساد او داسې نورو نادودو ښکار شوي دي. تل یې وړتیاوې، ملي احساس او هېواد ته د آبادۍ او پرمختګ هوډ د مفسدو لخوا وژل شوی او د پښو لاندې شوی دی.

په افغانستان کې په تېرو څو میاشتو کې ډیری لوستي ځوانان حتا داسې ځوانان، چې د پوهنتون څخه د فراغت په درشل کې وو، هېواد یې له مختلفو دلایلو له امله پرېښود، چې تشه به یې تر ډيره محسوسېږي. همدا راز هغه ځوانان، چې له هېواده بهر  د زده کړو لپاره تللي اوس نه غواړي، چې هېواد ته راستانه شي د بېلګې په ډول د هند هېواد ته د نظامي زده کړو لپاره تللي ځوانان، چې څو ورځې وړاندې له پوهنتونه فارغ شول، نه غواړي هېواد ته وګرځي سره ددې، چې اسلامي امارت ورته هر اړخیز ډاډ ورکړی او ورته یې ویلي، چې اړوند ادارو کې به په دندو هم وګمارل شي، خو بیا هم زړه نازړه دي. له ا.ا.ا څخه د ټولو افغانانو دا هیله ده، چې هره وعده، چې کوي یې په عمل کې وښایي او ځینو حساسیتونو ته پام وکړي ترڅو له یو اړخه شته کدرونه له لاسه ورنه کړو او له بله پلوه له هېواده تللي کدرونه په ډاډه زړه خپل هېواد ته راستانه شي.

داسې هم نه ده، چې ژوند په ټپه ولاړ دی! اکثره نهادونه په عادي شکل خپلې چارې پرمخ وړي. پولیس او د پولیسو اکاډمي فعاله ده، حربي پوهنتون او نور ټول ملکي پوهنتونونه فعال دي. اکثره ښوونځي فعال دي، امنیتي ستونزې نشته او خلک ژوند په عادي شکل پرمخ وړي. فقط د ښځو د حقوقو او ښوونځېو خبره ده او په اړه یې نړېوال په یوه خوله دي، که موجوده نظام له لږڅه نرمښت څخه کار واخلي خېر دی که داخبره د زهرو ګوټ هم وي د دې کړېدلي ځورېدلي، یتیم او یسیر ملت پخاطر پرې سترګې پټې کړي او دغه د زهرو ګوټ وکړي!  نو نه به څوک له وطنه ځي او نه به د شکایت ځای پاتې وي. نه به د افغان سره د مهاجر او مسافر ورستاړي او مختاړي کارول کېږي، نه به مو ځوانان په سمندرونو کې د کبانو خوراک کېږي، نه به مو پېغلې د تورو پنجابیانو لخوا بې پته کېږي، نه به مو سپینږیري د ټېلرو لاندې ځانونه اچوي او نه به مو معصوم کوچنیان د کتاب د بکسو پرځای د کباړو بوجۍ په شا ګرځوي او نه به مو ژوند،  خپل کور کې داړل کېږي، ګاونډیان به مو هېواد ته د دیاړۍ او مزدورۍ لپاره راځي، کاروبار به وغوړېږي، سیلانیان به ډلۍ ډلۍ له نړۍ راروان وي او زموږ د هېواد له طبعي نظارو او ښکلاګانو به لیدنه کوي. خپل وطنه ګل وطنه.