چانسهای صلح را باید تقویت کرد

صلح ضرورت اولیۀ مردم افغانستان در شرایط کنونی است. صلح نیاز مبرم برای تأمین دموکراسی، آزادی، همبستگی و عدالت اجتماعی است و زمینۀ رشد اقتصادی، اجتماعی و سیاسی کشور را بهتر مهیا می سازد. صلح خطرات تقسیم جغرافیای کشور، چندگانگی سیاسی، شکست های اقتصادی و چپاول دارایی های عامه و خصوصی را تا حد زیاد مرفوع می سازد. در شرایط صلح آمیز مبارزه بر ضد آنارشی و انواع شر و فساد ثمربخشی بیشترِ دارد. صلح زنده گی جوانان و فامیل های افغان را از نابودی، اندوه و ضرر نگاه می کند. فلهذا باید از صلح دفاع کرد و چانسها و امکانات صلح را تقویت و پروسه صلح را حمایت نمود.

در پروسه مقدماتی تفاهمات و جریان تعمیل صلح باید سعی و تلاش خستگی ناپذیر و دوامدار برای تامین هرچه بیشتر و ممکنه عدالت اجتماعی، آزادی های افراد، بخصوص تساوی حقوق زنان با مردان و سایر پدیده های مدنی کلتوري و نارم های حقوق بشری کوشید، اما باید در نظر داشت که برای مسائل روبنایی که بدست آوردن آنها در شرایط صلح آمیز بهتر مساعد است، چانسهای صلح، ولو کوچکتر را برباد ندهیم.

توافقات صلح که بین طالبان و آمریکا به امضا رسید، روزنه کوچکی را برای صلح دوامدار در کشور باز نموده، به حيث گام نخست در راه صلح شمرده شده و چانسهای ولو نامطمئن را بدست نیروهای صلح طلب و همه ملت افغان می دهد. این قدم ابتدایی، آغاز نخستین، چانس نازک و امکان ضعیف باید تقویت و حمایت گردد. از هر نوع سبوتاژ نظري و عملی آن دست برداشته و برای ایجاد حکومت و دولت قوی و کارا در شرایط نسبی صلح سعی و تلاش به خرچ داده شود.

نیروهای دموکرات، مترقی، عدالت پسند و خلقی را لازم است که در پروسه های صلح خود را از جریانات بدور نگیرند، بلکه بطور مستقیم و فعال در مباحث خورد و بزرگ صلح سیاسی و اجتماعی سهم فعال گرفته و تصاويب و تطبیق پروسه های صلح را از انحصار افراد و گروه های تمامیت خواه، قوم گرا و جنگ آوران معلوم الحال برهانند.

صلح بهتر از جنگ است، و باید بر جنگ غلبه نماید!