اغزنه سزا

یو څه راځي زما په زړه کې رسوایي جوړوي

یو څه راځي زما خوبونه داغي

زه د خپل زړه په دروازه کې ولاړ

زه د خپل فکر په شېبه کې بندي

زه د خپل خوب په انتظار کې اوتر

څنګه له ذهنه راګوزار کړم اضافي لفظونه؟

څنګه له سترګو راجارو کړمه تبجنې اوښکې؟

څنګه راوڅنډم د خپلې حافظې خَځلې؟

زما د سر دا رانسکوره کاسه

لا د یادونو په ایرو ډکه ده

زه لا د ژوند په تماشه کې ورک یم

له یوه ګام څخه تر بله ګامه

خپلو فکرو په سر اخیستی یمه

دا فکرجنه خاموشي او دا بې شوره چیغې

دا مې په کومه بیایي؟

په څه لغړه تنهایۍ کې زانګم؟

خپل سیوری هم راسره ګام نه اخلي

خپلو خوبونو رانه لاس اخیستی

ټول دېوالونه رانه مخ اړوي

ټول کاڼي، بوټي مرور دي رانه

او باد مې تش د خولې سلام نه اخلي

خپل اسویلي چېرته په ونو کې راوځړوم؟

چېرې ویده شمه د کاڼو په شان؟

ژوند مې په سر کې د فکرونو په شیندلو اخته

وخت مې په زړه کې د یادونو په تَپلو ستړی

او زه د عقل تر زندانه پورې

په خپلو سیورو کې ډوبېږم پسې

په ما تیارې راڅاڅي

خوبه! راځې او که نه؟

ستا د راتلو لپاره لارې مهرباني نه دي!

زه د وجود په شاړه ځمکه زرغون

زه د فکرونو له توفانه تښتم

ما د فرار لپاره ډېرې دروازې راپسې خلاصې پرېښې

ژوند رانه چورلي، ما د ژوند شېبې همداسې پرېښې

زه په صحرا کې له خپل سیوري سره

زه د تیارو له منځه

دا ټول جهان چې را ایسار کړمه یوې ذرې ته

دا ټول تاریخ چې زه راټول کړمه یوې شېبې ته

دا څه ګناوې چې راغونډې کړم یوې توبې ته

فکر او فکر سلسلې راوړي

             زما شعور ته زولنې راوړي

زما وزرونه هسې وننګوي

             راته زړه ماتې ارادې راوړي

زه د یادونو په ځنګل کې روان

زه د غروب سرې ترانې اورمه

زه په یوه، یوه شېبه کې ولې

بیا ټولې تېرې زمانې اورمه؟

ما څومره ستړی انتظار کړی دی؟

خپلو خوبو راته آزار کړی دی

زه په زرګونو حیرانیو حیران

زه په زرګونو خاموشیو خاموش

یو فکر راشي، راته زر فکرونه وزیږوي

یوه دنیا راته په زرو دنیاګانو واوړي

زه د یو ځل پر ځای، بیا زر ځله ستومانه شمه

نن راته رز ځله په نن بدل شي

او غم مې زر ځله، بیا غم شي راته

آخر به څومره څوک په ځان کې هضموي فکرونه؟

آخر به څومره څوک په لارو زنګوي فکرونه؟

آخر به څومره چا ته

                خړې صحراوې

                    ستړي مرګونه

                       فکر، فکر کېږي!؟

دغو فکرو، زه د سکوت په غرونو واړولم

دغو فکرو، زما له سترګو څڅول خوبونه

دغو فکرو، زه د جنون په لمبو وویشتلم

دغو فکرو، که مې د زړه سترګې رڼې کړې

                                نو ړندې یې هم کړې

دغو فکرو، که ورځې راکړلې

                                نو شپې یې هم کړې

فکر سزا ده

            د آرام د ح کیسه ده

فکر په زړه کې

            د ټول عمر زړه تنګۍ کیسه ده