[بيا هم غزل مينانو ته]: پاک ايمان

څومره زغمم  ناورینونه ، خو جهان راخبر نه شو

په دا دومره ستورو سترگو روڼ اسمان راخبر نه شو

دا په څه چم دانگې وانگې، کړم د تور وحشت داړونکو

په ټول ښار کې غوږ تر غوږه ، یو انسان راخبر نه شو

له کلو مې په تکل د وچکالۍ تللی لـه چمه

خزان لوټ کړه پسرلي مې او باران راخبر نه شو

زه ستایوال یې لکه چوڼی، د گلونو چمنونو

تور پاڼریژ ژبه راپرې کړه گلیستان راخبر نه شو

غلیاکگرو د وختونو ، ترې منزل موخه ختا کړل

خو هېڅوک له دې تالا والا کاروان راخبر نه شو

څه بې شمېره لېونو مې، پکې بایلل خپل سرونـه

د بلهارو وینو تږی ، وچ بیابان راخبر نه شــو

تر دې زیاته بېلوري به ، په نړۍ کې چا لیدلي

چې رقیب مې وینې وڅښلې ، جانان راخبر نه شو

که مې څه هم ورکاوي کې ، ناغېړي یو هم ونه کړه

نصارا، یهود ، هندو او مسلمان راخبر نه شو

وم سکه رښتین بچی یې، له لرغونو مهالونو

مړ په پښو کې ورته پروت یم، روهیستان راخبر نـه شو

پر ورشو د آریانا اهریمنان راپنځېدلي

زرتشتي نغري ورانېږي او یزدان راخبر نه شو

د اینې په شان څرگند که، یار اغیار ته هم یم زیاره،

خو یو هم له نیت نمات و ، پاک ایمان راخبر نه شو!

م.زیار

۲ ۲– ۹۸