Browsing Tag

مصطفی امن

غزل

هیر یی کړم ستا هغه یادهم نه راځي له ډېره درده فریاد هم نه راځي دا تمه مه لره چې زه به درشم چې ستا له خوا نه سوړ باد هم نه راځي دا یو نظر وو دا دې هم واړاوه اوس دې د مینې امداد هم نه راځي انسانان یو بل ته په څوک کې ناست…

غزل

وریځې دي خړې، اسمان رژیږي ارواوې رېږدي، زړونه رپیږي د نفرت تندر بره غړمبیږي مینه کوئ ، که نه رالویږي د بیلتون اوښکې مې را بهیږي پټیدای نه شي ، مینه وریږي د کړاؤ خوږ باد، په ما لګیږي د ښکالو ساز دې، راته غږیږي د کوټې ګروپ دې، ماښام…

غزل

شپه ده، ستا خیال او کټ دی د سپوږمۍ ټال او کټ دی د اندیښنو له ستورو رانه تاو جال او کټ دی دیاد میلمه ته مې دې جوړ کړی شال او کټ دی د یارانې په ټس کې مې رنځورحال اوکټ دی مساپرو وخوړو پاتې وصال او کټ دی خانه به دوشه ګرځو…

غزل

دلیل چې په کردار کې دیوې نرۍ مسکا شم نو شکر په خوله وباسم او رب ته په دعا شم دژوند انتخاب خپلوکې مونږداسې تیروبیرکړو مئینه ته په بل یو شې او زه مئین په تاشم چې ته پکې مسکونه یی ، نوزه ترینه باغي شم چې ته ترې کډه بارکړې ، هله زه…

غزل

د هغو سره بې تاجه پاچائي ده چې پیشه یی د عالم دلربائي ده مال دولت ګټل بیشکه لوئ هنردی فضیلت د ماتو زړونو کمائي ده له شفقه تر شروقه انتظار وي چې حاجت یی د جانان رونمائي ده درپسې ډیوې د اوښکو ګرځومه چې په لاره د منزل مې رڼائي ده…

غزل

په میوند کې چې ټپه د ملالۍ شي د ایوب توره لا نوره مېړنۍ شي چې احمداو میرویس خان یی وي روزلي انا ګانې د ملت شي نومیالۍ شي که په هره یوه ځمکه کې اباد یم پېژانده مې په پښتو پښتونولۍ شي وزر وکړم وایم والوتې اسمان ته چې خبره د وطن د…

غزل

مستانه شانې خندا یی وکړه تېر شو جنازه یی وشوه،وخت له خلکوهیرشو لیوالتیا د روڼ سبا یی خدایه بچ کړې ژوند په خړو ګردابونو کې راګېر شو د قام سوبه خو د نسل په تعلیم شي چې بې کسبه بې کماله شو ګنډېر شو هغه ورور چې په کاله کې تش پاپړ وو…

بختور اختر

نه دا سیل وای نه دا خوند وی نه د بل په خوښه ژوند وی د ښکلا په اور ستي وی نه دا بی روحه هستي وی د کنړ د سیند مستي وی راکی مینه پرستي وی په ګودر باندی می لار وی د منګو سره می کار وی له دیدن ډک مازیګر نه په څپو څپو کی ځار وی تل د…

غزل

په تن زوړ به یم خو ځوان یمه په زړه کی زه اوس هم د ښکلو خان یمه په زړه کی قمر ګل بي بي په ډیره مینه اورم د نغمی خو په ارمان یمه په زړه کی د احساس سپرغۍ می لا دومره ژوندۍ دي یم بی ځانه خو په ځان یمه په زړه کی وران په ځمکه که د خپلی تنی…

غزل

خوندي، قران، ممبر، جومات، امام می درنه نه وو وختونه وو هغه هم چی ارام می درنه نه وو سره  د ځانوژنو ، بل وژنو ، ورانکاریو خپه لکه  د اوس په شانی قام می درنه نه وو تا لاری وی نیولی او زه مړ له تندی پروت وم راغلی چرته روغ د اوبو جام می…