کسی نیست تادفنت کند

زمانیکه پسر آدم (ع) قابیل، هابیل راکشت حیران ماندکه بامرده ی برادرخود چه کند ، درهمین وقت درآن دورها متوجه شد که زاغی بانول خود زمین رامیکاود، به فکرش خطور کردکه اوهم باید زمین را حفروجسدبرادرش رابه زیر خاک نماید.

درآن زمان (عصرحجر) هنوز نه فلزی کشف شده بود ونه هم بیل وکلندی وجود داشت، اوتوسط سنگ نوک تیزی زمین راکاوید وجسد برادرش رامدفون نمود، ولی حال باوجودوسایل عصری وماشین های دفن (بلدوزر)، نزدیکترین اقاربت از جسد تو گریزان واز دفن نمودنت ابا میورزند.

در آخرین رمقهای زندگی که بُرهه های زمانی گذشته ی حیاتت باصحنه های مختلف چون نوارفلم نیگتیف ازچشمانت درحالیکه تب جان افزاوآتشین بدنت را چون قود جهنم میفشارد، میگذرد-آرزومینمایی  ((یاران وبرادران تابوتم راازچوب شمشادکنید + درخاک سیه گذاشته وفریاد کنید)) همه دارند از توفرار مینمایند.

قبرکن هم اظهار مینماید {صحت عامه وشاروالی برایم دستورداده که کرونایی را دفن نه نمایم} خدای چقدر سخت است که درآخرین لمحه های نفس کشیدنت امیالت این باشد : ای کاش من راهم چون مهاجرین قاچاقی ،طغیان ابحاربه نهنگی میسپرد تابه آرامی دربطنش مدفون میشدم ، حد اقل اولاد های گرسنه ام صحنه های واپسین وجان گداز،بادست وپازدن نیمه بسملم را نمیدیدند وهی فریاد وزجه آنها را درآخری لحظه های تودیعی نمی شنیدم که میگویند ای کاش کسی میبود پدرم را گور مینمود.

خداوند (ج) خواب تانرا دیر نسازد ، کرونا را جدی بگیریدتا به این داستان برگشته از لحد کرونامبتلانشوید .

تن تان صحتمند وبرلب تان تبسم .

عبدالرووف لیوال – شهرهرات 20ثور1399