!حکومت مکلف به حمایت از آزادی بیان است

رسانه ها در یک کشور به دلیل این که با تبیین حقایق و نشر واقعیت ها، مردم را آگاه می سازند، از اهمیت فوق العاده برخوردار اند  لهذا، تعداد آن را رکن چهارم دولت خوانده اند. رسانه ها وسایل اند که اطلاعات و معلومات را به مردم انتقال می دهند و به عنوان پل ارتباطی میان مردم و دولت نقش ایفاء می کنند.

از آنجاییکه بر اساس ایجابات وظیفوی کارکنان رسانه ها، مکلف اند اطلاعات و معلومات دسته اول را به مخاطبین خویش انتقال دهند، همواره با مشکلات و جنجال های زیادی مواجه می باشند و آسیب های جدی را متقبل می گردند این کارکنان از خطوط مقدم نبرد گزارش تهیه می کنند، فساد زورمندان را افشاء می نمایند، از نقض حقوق یک شهروند توسط زورمند یا نهاد مسؤول پرده بر میدارند از تلفات افراد ملکی درجریان درگیری های مسلحانه گزارش تهیه می کنند و ….

اکثراً این رسانه ها اصل بی طرفی را رعایت نموده و در تهیه گزارش یا مطالب تحقیقی، می کوشند که واقعیت ها را به مردم بازگو کنند. این نوع فعالیت ها نه ضد دینی اند، نه در تضاد با ارزش های فرهنگی قرار دارند و نه در مخالفت با کدام گروه سیاسی بلکه افکار عامه است که قضاوت می کند که حق کیست و نا حق کیست، از کی ها حمایت صورت گیرد و در برابر کی ها ایستادگی شود.

در افغانستان رسانه ها از این رو همواره زیر هدف اند که با بیان حقایق، مردم از جریان های پشت پرده و واقعیت های درونی مخالفین مسلح آگاه می شوند وقتی طالبان یا داعش مدعی است که برای خدا جهاد می کنند ولی رسانه ها گزارش می دهند که در درون این جریان ها چه فجایع ضد دینی جریان دارد آنگه زنگ خطر است برای این جریان ها. رسانه ها گزارش می دهند که در صفوف این گروه عملاً بچه بازی جریان دارند و از کودکان استفاده جنسی صورت می گیرند این عمل به شدت ضد دینی و ضد ارزش های فرهنگی جامعه افغانی است. رسانه ها گزارش می دهند که این جریان ها افراد را بدون کدام جرم به قتل می رسانند، رسانه ها گزارش می دهند که این گروه ها از افراد ملکی به عنوان سپر انسانی استفاده می نمایند، رسانه ها گزارش می دهند که این گروه ها اماکن عمومی را منفجر نموده و دارایی ها عامه را غارت می کنند. واضح است که این نوع گزارش ها به مزاج طالبان و تروریستان خوش نمی خورند.

طالبان مدعی است که برای آزادی کشور مبا رزه می کنند ولی رسانه ها گزارش می دهند که این گروه در پاکستان پناه گاه دارد و خود وابسته به یک کشور خارجی است، از سوی سازمان های استخباراتی منطقه به خصوص پاکستان و ایران حمایت و پشتیبانی می شود، فرماندهان بلند پایه شان زیر چتر حمایت سازمان های استخباراتی قرار دارند و توافقنامه سیاسی را با آمریکا به امضاء رسانده که بر مبنای آن هیچ سرباز خارجی در افغانستان هدف قرار نمی گیرد و این گروه بر پایگاه های خارجی ها به خصوص آمریکایی ها حمله نمی کند ولی نیروهای امنیتی افغان را که مسلمان اند و متعلق به خانواده افغان اند، می کشند بر پایگاه های نیروهای امنیتی داخلی حملات تهاجمی و انتحاری می کنند از این رو؛ افکار عامه نسبت به ماهیت حقیقی این گروه پی می برند.

لهذا است که رسانه ها و مطبوعات جزء از اهداف نظامی مخالفین مسلح قرار می گیرند و حمله بر کارکنان آن ها از سوی طالبان جواز می یابند در حالی­که مطابق قوانین بین المللی بشردوستانه – هرچند طالبان و تروریستان به هیچ قانون بین المللی پایبند نیستند- حمله بر اهداف ملکی که کارکنان رسانه جزء آن می باشند، ممنوع و جنایت جنگی تلقی می گردد. قوانین بین المللی بشردوستانه از طرفین درگیر خواسته اند که حین انجام عملیات ها به افراد ملکی و اهداف ملکی آسیب نرسانند.

اکنون که رسانه ها جزء از اهداف نظامی تروریستان قرار گرفته اند، ایجاب می نماید تا همه دست اندرکاران رسانه ها، مطبوعات و اهالی قلم علیه تروریستان موضع واحد اتخاذ نموده با افشای جنایات این گروه، مردم را از واقعیت های نهان آن ها آگاه، دایره فعالیت های این تروریستان را محدود و افکار عامه را علیه آن ها سوق دهند.