بازی های مخفی در خلق حکومت موقت

1/15/2021

سفر هیئت طالبان به پاکستان، مذاکرات زلمی خلیلزاد با یک عده از افراد همیش خائن  به کشور به ارتباط به راه انداختن یک “حکومت موقت”، ِاعمال فشار پاکستان بر طالبان در پذیرش حکومت موقت مورد تائید اسلام آباد و تلاش اشرف غنی در خنثی ساختن فعالیت های ضد دولت فعلی فضای سیاسی افغانستان را بیشتر غیر قابل اطمینان و غیر قابل پیش بینی ساخته است. ملاقات اشرف غنی با سفرای هند، چین و روسیه بدون حضور شارژدافیر امریکا، تلاش وی را برای تداوم قدرتش به اثبات میرساند.  انکشافات اخیر در کابل پرده از نقش ضد افغانی خلیلزاد بر میدارد. سفر های اخیرش به پاکستان و ملاقات پی در پی او با مدعیان قدرت در کابل راز دیگری افشاء می کند: شخص خلیلزاد آرزومندی رسیدن در اریکۀ قدرت را در افغانستان دارد. 

در این مضمون، فعل و انفعالات سیاسی اخیر را در افغانستان مورد ارزیابی قرار داده و خواهیم دید که بعد از امضای معاهدۀ صلح بین امریکا و طالبان، فضای سیاسی افغانستان تاریک تر گشته  و راه بیرون رفت از معضلۀ کنونی هم پیچیده تر شده است. طرح هائی جریان است تا افراد ضد بشر بتوانند گوشت از لاش افغانستان بکنند و این کشور را بیشتر به سوی تباهی سوق دهند. من نه به دولت مستعمراتی فعلی علاقمندم و نه به چگونگی ایجاد حکومت موقت دلچسپی دارم. دولت فعلی یک پدیدۀ مستعمراتی است و تشکیل حکومت موقت در یک فضای اسارت  و فاقد  حاکمیت ملی هم می تواند مستعمراتی شمرده شود. هدف من از این نوشته که بر مبنای تماس با دوستانم در داخل تحریر یافته، آگاه ساختن ذهن هموطنان از  فعالیت های اخیر ضد میهنی است که هدف آن سپردن مقدرات کشور ما بار دیگر به پاکستان است.

سفر هیئت طالبان به پاکستان در ماه دسمبر سال 2020 که موافقت دولت مستعمراتی کابل را هم داشت، سرآغاز یک تحرک جدید برای حل “معضلۀ افغانستان” تلقی میشد. اشرف غنی متوقع بود که اسلام آباد تحریک طالبان را وادار سازد  تا با دولت کابل کنار بیایند، اما تیر غنی به هدف نخورد. خلاف توقع غنی، اسلام آباد اصرار نمود  تا طالبان یکی از پنج تن از افراد ضد ملی و وابسته به بیگانگان را  در رأس حکومت کابل بپذیرند و یا اینکه پاکستان را با همه اعضای فامیل شان ترک گویند. پاکستان ادعا میدارد که سخت زیر فشار امریکا و متحدین قرار دارد و بیش از این نمی تواند به روش ضد بشری گذشتۀ خود نسبت به افغانستان ادامه دهد. گرگان باران دیدۀ پیشنهادی پاکستان عبارت اند از عبدالله عبدالله، گلبدین حکمتیار، حامد کرزی، عمر زاخیلوال و روباه امریکائی زلمی خلیلزاد، بلی زلمی خلیلزاد. طالبان در حال حاضر رهبری هر پنج را نپذیرفتند و همچنان از خود فردی را هم تا اکنون معرفی  نکرده اند. عبدالله عبدالله، گلبدین حکمتیار، حامد کرزی و عمر زاخیلوال از زمرۀ مزد بگیران قدیم آی اس آی بوده و رابطۀ ناگسستنی با دستگاه های استخباراتی پاکستان دارند. یگان نشیب و فراز در روابط این چهار تن با پاکستان دلیل انقطاع کامل آنها با اسلام آباد نیست. در داد و گرفت سیاسی و استخباراتی، حالات جنگ و آشتی متمم یک دیگر اند. دگرگونی در روابط طالبان با امریکا و آشتی دوبارۀ آنها  برای ما درس آموزشی بسیار خوبی خواهد بود که نباید بدست فراموشی سپرده شود.

نام زلمی خلیلزاد در لیست پیشنهادی پاکستان برای تشکیل حکومت موقت، تعجب همه را برانگیخته است. بایست بدانیم که فعالیت خلیلزاد در چند ماه اخیر بالاخص بعد از باخت دونالد ترمپ در انتخابات ریاست جمهوری ماه نوامبر سال 2020 به دو قسمت رسمی و شخصی تقسیم شده است. در ساحۀ رسمی، خلیلزاد طبق طرح امریکا و هدایت واشنگتن عمل می کند. در ساحۀ شخصی، مرام سیاسی خود را قدم به قدم پیاده می نماید. او با طالبان در قطر در زد وبند قرار دارد. رفت و آمدش به پاکستان هم رسمی است و هم شخصی. در سالیان اول تجاوز امریکا و متحدین ناتو به افغانستان، خلیلزاد دشمن پاکستان تلقی میشد. زمانی که خلیلزاد از جانب ادارۀ جورج بوش به حیث سفیر امریکا در کابل تعیین گردید، گروه خاک فروشان انتلاف شمال و عمال آنها در امریکا و اروپا از خوشی در پوست نمی گنجیدند و رقص و پایکوبی می کردند. اسلام آباد از تقرر خلیلزاد ناراضی بود که سرانجام توانست او را از کابل دور نماید. لاکن درین اواخر، فضای سیاسی کشور و منطقه عوض شده و پاکستان توانست که بار دیگر نقش اصلی خود را به ارتباط بحران افغانستان به واشنگتن تفهیم نماید. ممکن هم خلیلزاد به این فکر افتاده باشد که از نگاه سن به تقاعد نزدیک شده و حیات رسمی اش در امریکا به پایان خواهد رسید. لذا بد نیست که در واپسین حیات سیاسی اش، چند سال دیگر با حمایت پاکستان در اریکۀ قدرت یک کشور دیگر مانند ویسرا تکیه زند و نامی کمائی نماید. این آرزو را در آغاز هم داشت و این هم یکی از دلایلی بود که سد ظاهر شاه را با کمک امریکا از سر راه خود برداشت، ولی شرایط در آنوقت برایش مهیا نگردید تا به هدف برسد.

اگر طالبان با آمدن خلیلزاد به حیث رئیس حکومت موقت موافقت نمایند که از احتمال دور نیست، تصور میشود که این شخص برای چند سالی در ارگ باقی خواهد ماند. با آمیزشی که خلیلزاد با طالبان پیدا کرده است، به مشکل عمده در تدوام قدرتش بر نخواهد خورد. سائر گروه ها شهامت این را نخواهند داشت که با کاندیدی زلمی خلیلزاد به حیث رئیس جمهور (ویسرا) در ضدیت قرار بگیرند. لذا میدان تاخت و تاز برای خلیلزاد باز خواهد ماند و به آرزوی دیرینه اش غرض دستیابی به هرم قدرت سیاسی در افغانستان خواهد رسید. درین جا سندی را که سایت تلویزیون طلوع به نشر سپرده و به یک نسخۀ مسودۀ توافق سیاسی در افغانستان دست یافته‌ به دید هموطنان قرار میدهم:

در این نسخه که “حکومت اسلامی تقسیم قدرت یا حکومت صلح” خوانده می‌شود،50  درصد قدرت برای جمهوریت اسلامی و 50 در صد آن به طالبان، در نظر گرفته شده‌است.

در بخشی از این نسخه آمده ‌است که پس از امضای این سند، قدرت سیاسی باید به حکومت موقت در محدودۀ چند ماه، انتقال گردد.

در بخشی دیگری از این سند آمده‌است که حکومت تقسیم قدرت تا رویکار آمدن یک حکومت اسلامی دایمی از طریق انتخابات ملی کار خواهد کرد.

 بر بنیاد این سند، ادارۀ اجرائی به رهبری رئیس‌ جمهور و صدراعظم، پارلمان و قوۀ مستقل قضائیه سه بخش اساسی حکومت تقسیم قدرت اند.

در این طرح 8 صفحه ئی، برای پایان جنگ در افغانستان حکومت موقت در نظر گرفته شده‌است.

بر بنیاد این نسخه، رئیس‌ جمهور و صدراعظم حکومت موقت را طرف‌ های افغانی روند صلح بر می‌گزینند و تمامی نهاد های کلیدی به ‌شمول نهادهای امنیتی، دفاعی و مالی میان جمهوریت و طالبان به ‌گونۀ مساویانه تقسیم می‌شوند.

از میان 102 عضو مجلس سنا نیز 34 نماینده از سوی طالبان، 34 تن از سوی جمهوریت اسلامی و 34 تن هم از شورا های ولایتی برگزیده خواهند شد.

قوه قضائیه نیز 9 عضو خواهد داشت که چهار تن آن از سوی طالبان، چهار عضو آن از سوی حکومت کنونی و یک عضو آن از سوی رئیس‌ جمهور، انتخاب می‌شود.

اگر سند بالا واقعیت داشته باشد، معلوم میشود که بین طالبان و خلیلزاد زد و بند هائی صورت گرفته است که اسلام آباد هم بر مبنای آن عمل می کند. اینکه طالبان هر پنچ کاندید پیشنهادی پاکستان را برای ریاست حکومت موقت به  شمول خلیلزاد رد کرده اند، صرف میتواند یک نیرنگ سیاسی محسوب شود، آنهم  تا زمانیکه سیر حوادث سیاسی به سوی پختگی برود و طرح های مخفی به موقع  آشکار گردد.

مستشعر از زد و بند  های پشت پرده، اشرف غنی از دیدار با زلمی خلیلزاد خود داری ورزید و غضب خود را در تخریب ریاست جمهوری اش علیه امریکا و شخص خلیلزاد در ایجاد حکومت موقت  به صراحت لهجه بیان نمود. غنی گفت “جنازۀ مرا از اینجا بکشید. من حکومت را به کسی واگذار میشوم که از من رای بیشتر بدست آورده باشد”.

خلیلزاد هم  پیغام تهدید آمیزی از طریق تویتر برایش فرستاد که متن آن چنین است:

متعجب نشدم آقای پرزیدنت!

چون انتظار می‌رفت اینکار را بکنید. اما خوشحالم که وقت من هم ضایع نشد. با یک نامه کارم را خلاص می‌کنم. در آخرین روزهای حکومت شما هوای کابل چقدر سرد شده، همانند آنکه حکومت آمریکا، سیاسیون و مردم افغانستان از شما دلسرد شده است.

زیاده روی نمی‌کنم قبلا در حاشیه‌ها زیاد بحث کردیم.

آقای رئیس جمهور حال اصل مطلب را باید بگویم که ما مجبور هستیم بخاطر رساندن روند صلح افغانستان به یک نتیجه، شما را به استراحت دعوت نمائیم.

این خواست دولت آمریکا و قدرت‌های دخیل منطقه است احزاب و سیاست گذاران داخلی نیز با ما موافق هستند.

بنابراین تصمیم بدون چون چرا قابل تعمیم خواهد بود، آمادگی داشته باشید بزودی دعوت نامه دریافت خواهید کرد.

نامۀ (تویت) غیر دیپلکماتیک و اخطار آمیز خلیلزاد به اشرف غنی که هر دو زمانی  محصل پوهنتون امریکائی بیروت و دست پرودۀ  امریکا بوده اند، باعث شد که  غنی خود را در باخت و سرانجام سقوط ذلت بار و تباه کن ببیند.  خاطرۀ وحشتناک روز های اخیر نجیب الله و حذف وی از صحنۀ روزگار در ذهن غنی باقی مانده است. بنابران با عجله مجلسی را هم زمان با سفرای روسیه، هند و چین و بدون دعوت شارزدافیر امریکا در کابل به راه انداخت  و آنها را از طرح مخفی برای برانداختن حکومتش آگاه ساخت. محتوای صحبت غنی با سفرای سه کشور نامبرده افشاء نشده، اما تحلیل گران سیاسی معتقدند که غنی از آنها تقاضای حمایت کرده است. اعتراض از جانب غنی و هوادارانش در دستگاه دولت مستعمراتی کابل باعث شد که راس ولسون، شارژدافیر  سفارت امریکا در کابل اعلام نماید که  کشورش از طرح “یک دولت موقت” در افغانستان طرفداری نکرده، بلکه به گفتۀ او نتایج مذاکرات صلح در دوحه به “خود افغان‌ها” بستگی دارد. ولسن چنین تأکید نمود:

کسانی که خود را طرفدار جمهوریت و مخالف امارت می‌دانند و در عین حال شعار دولت موقت سر می‌دهند، یا شاید با مفاهیم سیاسی و حقوقی و واقعیت‌های تاریخی ناآشنا هستند یا اصلاً به نظام جمهوریت و قانون اساسی وفاداری و پایبندی ندارند و یا اینکه در بدترین حالت به دنبال منافع شخصی‌اند یا حلقاتی هم ممکن است با حلقاتی در خارج از افغانستان در تبانی و همسوئی باشند”.

ظاهراً محتوای اعلامیۀ ولسن شارزدافیر سفارت امریکا در کابل عمق تضاد را بین عملکرد مخفی خلیلزاد و مقامات امریکائی توجیه می کند. این اعلامیه همچنان  وانمود می سازد  که خلیلزاد در پی تأمین منافع خود است، بدون اینکه مقامات امریکائی را از طرز و چگونگی کارش و یا فعالیت خصوصی اش آگاه سازد. بحران در واشنگتن و درد سر مقامات امریکا در داخل این امکان را برای خلیلزاد فراهم نموده است که اسپ خود را چهار نعل بدواند و در پی استحکام موقف بعدی  و بدست آوردن اهداف سیاسی خود باشد. همچنان محتمل است که شارژدافیر سفارت امریکا برای فریب واغفال غنی چنین اعلامیۀ را صادر کرده باشد و در خفاء حمایت خود را از کارنامۀ خلیلزاد ادامه دهد. درین صورت، میتوان درک کرد که هر عمل خلیلزاد با تأئید مقامات امریکائی همراه است که برای غنی مرگبار خواهد بود. این نوع بازی های کثیف سیاسی در سیاست داخلی کشور و سیاست جهان بار ها مشاهده شده است.

ناگفته نباید گذاشت که اشرف غنی با نظامیان امریکائی و سیاسیون این کشور شناخت دارد و از حمایت بعضی حلقات سیاسی و نظامی در امریکا  برخوردار است.  اما غنی میداند و باید هم بداند که حمایت اجانب دایمی نیست و روزی خواهد رسید که آمران اجنبی فرد دلخواه قبلی را با دلبند جدید عوض خواهند کرد. به هر حال، در صورت خلق یک حکومت موقت افغانستان بار دیگر هم یک دولت ضد ملی خواهد داشت، پاکستان باز هم برنده خواهد شد، امریکا هنوز هم به حکمروائی خود ادامه خواهد داد و افغانستان همچنان میدان  بازی بزرگ برای بازیگران  منطقه باقی  خواهد ماند.