بایدن جنگ را در افغانستان خاتمه نمی دهد، آن را خصوصی می سازد

در 14 اپریل، رئیس جمهور جو بایدن اعلام کرد که به بیستمین سالگرد حملات تروریستی 11 سپتامبر 2001، طولانی ترین جنگ ایالات متحده را پایان می دهد و نیروهای امریکائی را از افغانستان بیرون می کشد.  بیش از 6000 سرباز ناتو نیز در آن زمان خارج خواهند شد.

بایدن طی سخنان خود از اطاق معاهدۀ قصر سفید، همان مکانی که رئیس جمهور جورج دبلیو بوش از آغاز جنگ در اکتبر 2001 خبر داده بود، گفت: “جنگ در افغانستان هرگز به معنای یک کار چند نسلی نبود.” ما با اهداف مشخص به جنگ رفتیم و به این اهداف دست یافتیم. بن لادن مرده و القاعده در افغانستان تنزل یافته است و وقت آن است که جنگ برای همیشه پایان یابد.”

ادعای بایدن مبنی بر اینکه او در حال پایان دادن به جنگ برای همیشه بوده، گمراه کننده است. همانطوریکه نیویورک تایمز گزارش داد، ایالات متحده پس از عزیمت رسمی قوای امریکا با “ترکیبی از عملیات نیروهای مخفی اختصاصی، قرار دادی های  پنتاگون و عوامل اطلاعاتی مخفی” باقی خواهد ماند. مأموریت آنها “یافتن و حمله به خطرناکترین تهدیدات القاعده یا دولت اسلامی است که مقامات فعلی و سابق امریکائی در این مورد اظهار نظر کردند.”

تایمز همچنین گزارش داد که ایالات متحده مجموعه ای از پایگاه های هوائی را در منطقه خلیج فارس و همچنین اردن و یک مرکز بزرگ هوائی را در قطر نگهداری می کند که می تواند منحیث جایگاه استفاده  برای مأموریت های بمب افکن دوربرد یا طیارات بدون سرنشین مسلح به افغانستان قرار گیرد.

متیوهو، یک عسکر معیوب قبلی که در اعتراض به جنگ در سال 2009 از وزارت خارجه استعفا داد، اظهار داشت که روند صلح واقعی در افغانستان “وابسته به خروج نیروهای خارجی از افغانستان است.”

علاوه بر این، هو گفت که ، “صرف نظر از اینکه 2500 عسکر امریکائی اذعان کرده اند که افغانستان را ترک کنند، اردوی ایالات متحده همچنان در قالب هزاران عملیات اختصاصی و ماموران سی آی ای  (CIA) در افغانستان و اطراف آن، از طریق ده ها طیارات تهاجمی و طیارات  بدون سرنشین مستقر در مراکز زمینی و کشتی طیاره بردار در  منطقه و صدها راکت  کروز روی کشتی ها و تحت البحری ها ” حضور خواهد داشت.

مزدوران

بی معنی بودن اعلامیۀ رئیس جمهور بایدن وقتی آشکار می شود که ما در نظر بگیریم که پنتاگون برای هر مرد و یا زن نظامی  در افغانستان بیش از هفت قرار دادی  استخدام می کند در حالیکه یک  دهه قبل صرف یک قرار دادی  برای هر مرد و زن نظامی اختصاص یافته بود.

طبق گزارش وزارت دفاع، از آغاز جنوری بیش از 18000 قرار دادی ها در افغانستان باقی مانده حینیکه تعداد عساکر به 2500 تن کاهش یافته بود.

این تعداد نشان دهندۀ ستراتژی دولت ایالات متحده برای گذاشتن جنگ به سود شرکت های خصوصی مزدور و به عنوان وسیله ای برای فاصله گرفتن از جنگ و جلوگیری از مخالفت است، زیرا تعداد نسبتاً کمی از امریکائی ها مستقیماً تحت تأثیر آن قرار می گیرند.

بیشتر مزدوران از عساکر سابق اردو هستند، اگرچه چند فیصد  از آنها اتباع کشورهای ثالث هستند که برای انجام وظایف سنگین برای اردو،  دستمزد ناچیزی دریافت می کنند.

یکی از بزرگترین شرکتهای مزدوری داینکورپ ((DynCorp در منطقۀ فالزچرچ ایالت ورجینیا است که تا سال 2019 بیش از 7 میلیارد دلار قرارداد دولتی برای آموزش اردوی افغانستان و ادارۀ مراکز نظامی در افغانستان دریافت کرده بود.

از سال 2002 تا 2013، داینکورپ  69 فیصد پول تخصیصۀ  وزارت خارجه را دریافت کرد. مجلۀ فوربس آن را “یکی از برندگان بزرگ جنگ های عراق و افغانستان” خواند – بازندگان تقریباً بقیه کسان دیگر بودند.

یک نقشۀ اصلی برای ستراتژی ایالات متحده در افغانستان جنگ مخفی 1959-1975 در لائوس است، جائیکه CIA با صدها قراردادی غیرنظامی کار می کرد که با طیارات جاسوسی پرواز می کردند، پایگاه های زمینی را اداره می نمودند و مراکز  رادار را با لباس غیرنظامی تحت نظارت می گرفتند، در حالیکه اردوی خصوصی خود را در میان مردم همونگ برای مبارزه با کمونیست های طرفدار پاتت لائو تربیه می کردند.

(نوت: در افغانستان گروه ائتلاف شمال، بالاخص شورای نظار مانند مردم همونگ لائوس همیش در خدمت استعمار و تجاوزکاران بوده اند. مترجم).

سی آی ای و نیروهای اختصاصی مجدداً تلاش کرده اند تا عناصر قبیله ای را در افغانستان به خدمت بگیرند تا مانند لائوس درگیر اختلافات قبیله ئی و فرقه ئی شوند.

برای سالها، عوامل نیروهای اختصاصی ایالات متحده، نیروهای امنیتی افغانستان را به عنوان یک اردوی نیابتی آموزش داده  و مأموریت های ربودن و بستن  و ترور را به سبک ققنوس اجرا می کنند، که علیرغم خروج رسمی قوای  نظامی، به کار خود ادامه خواهند داد.

نیروهای اختصاصی ایالات متحده در افغانستان با لباس سنتی سعی می کنند افراد محلی را برای عملیات ضد طالبان به خدمت بگیرند

کاکا سام در افغانستان چه می خواهد

جمهوری خواه تندرو جیم اینهوف با انتقاد از طرح عقب نشینی بایدن، اظهار داشت که این “تصمیم بیباک و خطرناک است. مهلت های خودسرانه احتمالاً نیروهای ما را در معرض خطر قرار می دهد، تمام پیشرفت هائی را که به دست آورده ایم دچار مخاطره می سازد و منجر به جنگ داخلی در افغانستان میشود  و همچنان زمینه مناسبی برای تروریست های بین المللی ایجاد می کند.”

لازم به تذکر است که اینهوف  یک سود جوی جنگ طلب است. وی در همان زمانیکه خواستار افزایش بودجه دفاعی به عنوان رئیس کمیته خدمات مسلح سنا بود، در سهام تولید کنندۀ برجستۀ اسلحه Raytheon سرمایه گذاری کرد.

ارزیابی اینهوف نادرست است زیرا از زمرۀ دلایل دیگر، ایالات متحده در 19 سال جنگ پیشرفت زیادی نداشته است (از نظر شورای روابط خارجی، طالبان بعد از سال 2001 قویتر از هر زمان دیگری شده اند و حدود یک پنجم افغانستان را کنترل می کند)، و افغانستان هرگز واقعاً محل تولید تروریستهای بین المللی نبود.

طیاره ربایان یازده سپتمبر بیشتر از عربستان سعودی آمده بودند و طالبان توافق کردند که پس از حملات 11 سپتامبر، اسامه بن لادن را به دادگاه بین المللی تحویل دهند، اما آنها هرگز حمایت نکردند.

جنگ افغانستان نه به دلیل تهدید تروریسم – که با حضور نظامی ایالات متحده بدتر شده،  بلکه به دلیل اینکه ایالات متحده این منطقه را به قدرت دیگری رها نخواهد کرد، به طور نامحدود ادامه خواهد یافت.

ایالات متحده اعلام نمود که بعد از بیرون کردن قوا، حد اقل دو پایگاه نظامی را در افغانستان نگه خواهد داشت. امریکا بیش از 1000 مرکز نظامی در سالیان جنگ در افغانستان برپا کرده بود.

کاکا سام همچنین به ثروت معدنی افغان ها طمع دارد. یک تحقیق زمین شناسی ایالات متحده در سال 2007، تقریباً 1 تریلیون دلار ذخایر معدنی از جمله رگه های عظیمی از آهن، مس،  کوبالت، طلا و فلزات مهم صنعتی مانند لیتیوم را که در تولید بتری لپ تاپ استفاده می شود، کشف کرد.

در یادداشت داخلی پنتاگون آمده است که افغانستان می تواند به “لیتیوم عربستان سعودی” تبدیل شود.

در سال 2001، هنگامی که ایالات متحده برای اولین بار به افغانستان حمله کرد،  در حال توسعه زیرساخت های نظامی خود در آسیای میانه بود. افغانستان یک مرکز اصلی برای “تیل” جدید فراهم کرده است که 200 میلیارد بیلر تیل – حدود 10 برابر مقدار موجود در بحیرۀ  شمال و یک سوم کل ذخایر خلیج فارس – در آن نگهداری می شود.

افغانستان بعنوان یک مکان اصلی برای یک خط لولۀ انتقال که می تواند تیل آسیای میانه را به اقیانوس هند منتقل کند در حالیکه روسیه را دور می زند، بیشتر مورد ارزیابی قرار گرفت.

پایپ لاین تیل/گاز از طریق افغانستان

در دهۀ 1990، شرکت تیل یونیکال  (Unocal)  در جنوب کالیفرنیا اقدامات خود را برای ساخت این خط لوله آغار کرد که حتی به  طالبان هم خود را نزدیک ساخت.  در سال 2018، طرح های جدید خط لوله مورد حمایت ایالات متحده که نفت را از ترکمنستان به شمال هند حمل می کند، آماده شد. بزرگترین ترس طبقۀ حاکم  ایالات متحده این است که مبادا خروج کامل امریکا از افغانستان منجر به از دست دادن جایگاه ستراتژیک ایالات متحده به رقبای اصلی ژئوپولیتیک خود، چین و روسیه در افغانستان شود.

چین اخیراً تجارت و سرمایه گذاری خود را در افغانستان – که با آن سرحد  مشترک دارد – افزایش بخشیده و تلاش نموده است روابط بهتری با دولت افغانستان و طالبان ایجاد کند.

در این ضمن، روسیه در سال 2014 یک مرکز فرهنگی را در کابل بازگشائی کرد، یک مرکز سابق دوستی شوروی را بازسازی نمود، اعضای سفارت خود را گسترش داد، سرمایه گذاری اقتصادی را تقویت کرد و 10 هزار قبضه اسلحه کلاشینکف را در اختیار دولت افغانستان قرار داد.

مسکو همچنین از پروژه های مسکن افغانستان حمایت کرد و از ارتباطاتش در کابل برای تجدید روابط با کارگزاران قدرت قومی در شمال در حالیکه خاموشانه به طالبان نزدیک شد، استفاده کرد.

همانطور که مقالۀ قبلی مجلۀ  اقدام مخفی (Covert Action) مستند کرده است، دولت فعلی افغانستان به رهبری اشرف غنی عمدتاً مخلوق ایالات متحده است. در پهلوی طرح های گستردۀ کمک های خارجی ایالات متحده که سالانه تقریباً 1 میلیارد دلار است، بودجه اردوی این کشور با مصرف  در حدود 4 میلیارد دلار در سال توسط ایالات متحده تأمین می شود. این حمایت ادامه خواهد یافت – مگر اینکه کانگرس قطع کند.

ایالات متحده می خواهد غنی را در قدرت حفظ کند یا فرد دیگری را جایگزین او نماید که بتواند به امریکا کمک کند  تا در رقابت ژئوپلیتیک با روسیه و چین پیروز شود  که تفاوت کمی با “بازی بزرگ” قرن نوزدهم بین انگلیس و روسیه دارد.

تا زمانیکه امپراتوری ایالات متحده دست نخورده باقی بماند، جنگ به همین ترتیب همچنان ادامه خواهد یافت.