دوه شخصي باورونه چې د ژورخپګان سبب ګرځي

١- ټول باید ما سره مینه ولري:

کله چې زموږ د هویت تائید د نورو خلکو له لورې شو، نو آرامتیا او سکون زموږ د ژوند څخه له منځه ځي، په دغه کار سره موږ د ټول ژوند روحي او جسمي خوښې د نورو په رضایت پورې تړو، چې دا مو د ژورخپګان لپاره زمینه سازې کوي، او هیڅکله داسې نشې کیدلای چې تاسو دې د نورو له طرفه همیشه تائید شي.
سمه ده، دا چې موږ دې ته ضرورت لرو چې د نورو خلکو له لورې تائید شو او مینه راکړل شئ، ولې دې ته باید متوجه و اوسو، چې د ټولو انسانانو تربیت او د هغوی سلیقه، کړه وړه سره یو شان نه دي، او نه شې کیدای چې د ټولو دې موږ خوښ شو.

٢- زه باید بې نقصه و اوسم:

د بې نقصه، بشپړوالي او یا هم د نورو څخه د بهتروالي طمع او توقع لرل مو د ژورخپګان سبب ګرځي.
ځکه د ژوند قانون موږ ته ژر او یا هم وروسته دا را زده کوي، چې موږ نشو کولاې په هره برخه کې کامیاب او کامل و اوسو.
زیاته طمع او توقع د خپل ځان او نورو څخه لرل، موږ ته دروغجن یا کاذب امید راکوي.
مګر وروسته له څه مودې تیریدلو څخه موږ پر دې پوهېږو، چې زموږ امیدونه د لاسته راوړلو وړ نه دي، نو دغلته ده چې په خشم، دښمنې، غوسه او بلاخره په ژورخپګان مبتلا کیږو. دغه هغه احساسات دي، که په ژوند کې مو دوام ومومي، نو موږ به له ژوند کولو څخه بیزاره کړي.