څو خپ ستوري

سوړ باد چلیږي. په کوټه کې د ننه موبایل ښه کار نه کوي، ملګرې مې پرلپسې زنګونه کول. د باندې تیاره ده، څو ورځې کیږي برقونه نشته، د هغې زنګ مې اوچت کړ، لومړی د ژړا غږ شو، ورپسې مې د دې خبرې تر غوږ شوې: حسنا! ومې بښه، هیله کوم له ټولو بخشش راته واخله، نور یې نشم کولی.

زړه مې بې واره په لړزا شو، څو مې چې ځواب ورکاوه، د دې غریو نیولی غږ راغی: بښنه راته وکړه ګرانې! نوره دې نصیحت نشم اورېدلی

ځان مې خبرې ته جوړاوه چې موبایل یې بند شو. بیا مې زنګ ور وکړ، اوچت یې نه کړ، پرلپسې مې هڅه کوله، زنګ تېرېده خو اوچت نه شو. نیم ساعت د باندې ولاړه وم، یخ مې ژامې لړزولې، له ډېر ځنډ وروسته یې موبایل واخیست، ګډوډ غږونه راتلل، ما غوږ نیولی و، د چا ژړا مې واورېده، ورپسې مې دوه غبرګ نارینه غږونه تر غوږ شول: ساه یې وتلې ده
په سترګو مې تیاره شوه، په دیوال مې لاس تکیه کړ، نه کېده، پښې راپسې سستې وې، کېناستم. په موبایل کې د ماشومانو غږونه راتلل، لکه چې موبایل یې کوم ماشوم اخیستی و.
ومې ژړل خو زړه مې تش نه شو. کوټې ته ننوتم، ورور مې د موبایل رڼا ته کتاب لوست، بیرته راووتم، مسینجر مې راخلاص کړ، د یلدا چټ مې وکوت، په اخرني مسیج مې یې سترګې ولګېدې، دیوه عکس سره یې یوځای راته لیکلي وو: له دې پوډري سره مې یې نکاح وتړله، آه پلاره! ژوند دې همداسې برباد شه!
عکس ته مې وکتل یو ډنګړ له رنګه تور ځوان پکې ښکارېده.

سوړ باد لګیږي، په بدن مې یخه سیلۍ ننوتلې، په اسمان کې څو خپ ستوري ښکاري، د موبایل سکرین هم ورو ورو تیاره کيږي.

پای