امدم نبودی

هرصبح که عزم رفتن به بیرون ازمنزل میکردم در دستگیره در ورودی منزل مان گلی را آویزان میدیدم نمیفهمیدم کار کی است.
ماه ها این کار تکرار میشد در محله مان همه یکدیگر را میشناختیم همه به یکدیگر به چشم فامیل میدیدند
آنروز هم وقتی دروازه را باز کردم گل زیبایی آویزان دستگیره بود کم کم از تکرار این عمل مرموز عصبانی میشدم
این بار با عصبانیت گل را گرفتم و انداختم زیر پا با ابرو های درهم دور و بر را از نظر گذراندم اما هیچکس نبود ،
داخل خانه شدم .
با خودم تصمیم گرفتم باید این نفر را پیدا کنم و گوشمالی بدهم ،
صبح وقت بیدار شدم و تمام روز را عقب دروازه گوش به آواز بودم تا او را گیر بیندازم که موفق هم شدم
بدون سر و صدا عقب در ایستاد شدم با نزدیک شدنش به دروازه درست در لحظه ای که میخواست گل را آویزان کند در را باز کردم ……
با دیدن چشمهای سیاه و درشت اش در جایم خشک شدم
قد بلندش ، حلقه های سیاه مو های پر پشتش و آن نگاه های جذابش مرا لال ساخته بود
او هم خاموش بود و به چشمانم زل زده بود انگار برای لحظاتی زمان توقف کرده بود ،
لبخند ملیحی زد و بدون حرفی پشتش را دور داد و رفت ، از آنروز به بعد هر روز از دور میدیدمش و لبحندی را نثار هم میکردیم و گل دادنهایش همچنان ادامه داشت که با استشمام عطر گلها بوی او را احساس میکردم .
ما بدون رد و بدل حرفی به هم دل داده بودیم
و یک عشق معصوم و دور از هوس را تجربه میکردیم
چندی بعد به اثر شدت جنگ و اوضاع نا به سامان تمام فامیلهایی که در محله ما زندگی میکردند به مهاجرت شروع کردند و عازم ولایات مختلف شدند.
آنروز و قتی در را باز کردم از گل خبری نبود هراسان پابه بیرون گذاشتم که در سر کوچه با او مقابل شدم نزدم آمد و شاخه گلی را که در دست داشت بوسید و به سینه اش فشرد و آنرا به مویم بست ……
و با چشمانی که از آن عشق میبارید گفت من به سربازی میروم اگر زنده بر گشتم به خواستگاری ات میایم منتظرم باش…

چندی بعد ما هم عازم یک شهر دیگر شدیم و آنجا مسکن گزین شدیم ، زمان میگذشت ، بعد دو سال موفق شدم دوباره به محله مان برگردم
در محله همه خانه ها براثر جنگ نیمه ویران شده بود و کسی زندگی نمیکرد
نزدیک خانه ی ما شدم قلبم میلرزید و آرزو داشتم نشانی از او بیابم

این بار با یک شاخه گل خشک شده که معلوم بود خیلی وقت پیش گذاشته شده بود و یک نامه رنگ و رو رفته مقابل شدم نامه را با عجله باز نمودم که فقط یک جمله نوشته بود:
( آمدم نبودی
نامه و گل خشک شده محبوبم را گرفتم و دوباره راهی شهر ی که بود و باش میکردم شدم .

با گذشت زمان و رفت و آمد خواستگار های متعدد خانواده ام اصرار داشتند که با یکی از خواستگار ها ازدواج کنم اما قلب من برای محبوب ناشناسم میتپید محبوبی که حتا نامش را نمیدانستم و بدون حرفی عاشق هم بودیم
تصمیم گرفتم یک بار دیگر به محله مان بروم شاید بتوانم او را پیدا کنم
و قبل ازینکه خانواده ام با شخص دیگری پیوندم را ببندند محبوب خودم را بیابم
آنروز هم با در بسته و شاخه گل پژمرده مقابل شدم اما نامه ی نبود بادستان لرزان شاخه ی گل را گرفتم و با قلب شکسته و نا امید به عقب برگشتم که با پیر مردی که همسایه مان بود بر خوردم با چشمان خسته به من نگاه کرد و گفت دخترم این گل را مطابق به در خواست پسرم اینجا گذاشتم چون آخرین خواهشش از من بود ، با تعجب گفتم یعنی چی آخرین خواهش اش؟
گفت پسرم را از جنگ زخمی آوردند و در آغوشم در حالیکه آخرین نفسهایش را میکشید ازم خواهش کرد شاخه گل زرد را به دروازه ی شما ببندم .،..

آری محبوب نا شناسم مرا تنها گذاشته بود و نتوانست زنده بر گردد و به خواستگاری ام بیاید .

آنگاه فهمیدم که عمق عشق هیچگاه شناخته نمی شود
مگر در زمان فراق…

بیست و پنجسال از آنزمان میگذرد آن نامه را و آن گل خشک شده زرد را از لای کتاب برداشتم و در دست داشتم و محتوای نامه را همان یک جمله که برای من عاشقانه ترین جمله ی دنیا بود با خود تکرار میکردم .

با صدای دخترم به خود آمدم که میگفت مادر جان یک جمله عاشقانه بگو برای مقاله ی که مینویسم ضرورت دارم
به دخترم نگاه کردم و گفتم
امدم نبودی
دخترم چنان به من نگاه کرد انگار دیوانه شده ام….