ښارو او کارغه

يو و او يو نه و، يو کارغه او يوه ښارو وه، دواړو به کله کله له يو بل سره د زړه خواله کوله. يوه ورځ چې هوا سړه  وه نو ښارو وپتيله چې وريجې پخې کړي. په کوټه کې نغرې و، اور يې په کې بل کړ او په وړوکي ديګي کې وريجې پخې کړې..

دلته د ښآرو پام شو چې مالګه نه لري او کارغه د مالګې په غره کې اوسيده، ښارو له ځان سره وويل:

کارغه ماما به راته ضرور مالګه راکړي.

له خپل کوره والوتله، ډير مزل يې وکړ او ستړي ستومانه د مالګې غره کې د کارغه کورته ورغله. کارغه ته يې داسې وويل:

لږه مالګه مې په کار ده، دومره لري لار کې د يو چونګي مالګي پسې راغلي يم. کارغه چې پر خپل د مالګې په کور ډير نازيده  داسې يې کړه:

نه  نه زه تاته مالګه نه شم درکولې،ځکه چې زما کور له مالګې جوړ دې او که زه ترينه تاته مالګه رابيله او درکړم، بيا زما د  کور ښايست نه پاتې کيږي.

ښارو داسې تمه نه لرله چې کارغه دې له يو چونګي مالګي ورکولو ډه ډه وکړي، نو يې داسی دوعا وکړه:

خدايه شړقنده باران کړي. د کارغه ماما کور وران کړي. له دې ښيراو سره په بیړه والوته او د مالګي غره له ډډ څخه يې يو چونګې مالګه رابيله کړه،په ستنه خپل کورته راغله.

کور ته له راتګ سره سم يې په  وريجو کې مالګه واچوله. لږه شيبه وروسته شړقنده باران شو او د کارغه ماما کور وران شو.

کارغه هره خوا والوت، خو ډير لوند خيشت شو او سړو وواهه. د ښارو کور ته يې پام شو چې هلته ځان ژغورلې شي، د هغې کورته يې په ډير زيار ځان ورسو او داسي غوښتنه يې ترينه وکړه:

ګرانې ښارو!

پر ما غریب شه مهربانې ښارو!

د کور په کنج کې مې لږ پریده چې لوند خیشت یمه!

باران وهلې اوس به مړ شم چې اړیس یمه.

 ښارو کړه:

کارغه ګوره    مخ تور ګوره   سکړک په تبۍ سپور ګوره     راځه کارغه راځه!

د ښارو په کور کې چې د کارغه ډه ډې لږې وچې شوی، د وريجو خوږ بوي پرې ورغي، په کرار د نغري خواته ورغې، وږی وږي يې ښارو ته وکتل، چې په خوند يې وريجې خوړلې او بيا يې ورته وويل:

وریجو بوي ډير خوندور دی، ډير وږې يم. ښارو کړه:

کارغه ګوره  مخ تور ګوره   سکړک پر تبۍ سپور ګوره.  راځه کارغه راځه.

کارغه ژر له ښارو سره د وريجو په خوراک پيل وکړ.

د شپې تياره خپره شوه او بيا هم شړقنده باران وو. کارغه د ښارو کور په دالان کي له يخه ريږدیده. نو يې ښارو ته وويل چې د خوب په کوټه کې د ښارو کټ پښو کي د خوب اجازه ورکړي.

ښارو کړه:

د مالګې په کور نازیدي   ګوره څنګه خواريدي.  چې کړي کبر کارغه ګوره.   لالهانده او مخ توره.   زما کور کي اسوده شه   اوس راځه د کټ پر پياړمه مې  ویده شه.

په دې ډول ښارو کارغه ته اجازه ورکړه چې، کارغه د کت پر پياړمه يې شپه تيره کړي،خو له شرمه خپلې سترګې ښکته ونيسي او ویده شي.