بارکوال میاخېل

سباوون دوه درې کتابونه تر څنګ نیولي د کور د کوڅې له سره داسې په منډه را روان وو تا به ویل څوک تر شا ورپسې دي، د کور په وره ځړېدلې خیرنه پرده یې په په زوره پورته کړه او په بیړه کور ته ننووت، مور یې د زوی په لیدو ژر پېغلې لور بدرۍ ته ور ږغ…

بس پر وطن مو نور ختمیږي توره شپه د ستم د ازادۍ تر لیلا پاته یو څو ګامه مزل د رزم لاره کې مو وکرل د اور تخمونه نور به مو نه وي تر منزل پورې ناکامه مزل نور چې دوښمن زموږ د خاورې مور ټیکری تښتوي موږ به یې ولو د ښېرا په تېرو…

ګیله من داسې ګیله منه، له قهر او غوسې ډکه شاعري وکړه چې ډېر غوږونه یې د اورېدلو توان هم نه لري، دا نو څه شاعري ده چې تش پر سټېجونو په زرګونو او لکونو خلکو واورېده او د هغوی په زړونو او روحونو کې یې د خپلې خاورې د مینې زړي را وټوکول…

ګیله من داسې ګیله منه، له قهر او غوسې ډکه شاعري وکړه چې ډېر غوږونه یې د اورېدلو توان هم نه لري، دا نو څه شاعري ده چې تش پر سټېجونو په زرګونو او لکونو خلکو واورېده او د هغوی په زړونو او روحونو کې یې د خپلې خاورې د مینې زړي را وټوکول او د…

یو بل ته چې خدای په امان ووایو بیا کلیمې ولې پر ځان ووایو؟ ګران یې ژونده! زده به نه شې ټول عمر ډېر که دې د ستړیو ګردان ووایو زړه او روح وړیا پکې خوشاله کړو حُسن ته د ګلو دوکان ووایو نور پر تندي باندې نه کرو سجدې…

راغلو دلته راغلو په تا پسې مو پلونه دلته راغلو ته چې تل اوډر یې نو هسې بیا ژوندونه دلته راغلو ښه یې دلته ښه یې موږ مړه یو اضطرابه! چې ته نه یې تاته ګوره تاته په شور کې له سکونه دلته راغلو ژوند مینه او سیل دا ټول عبادتونه…

نړېدلی مو دېوال دی او تر لاندې مو سلګۍ دي رانه ورک دي د تن سیوري اسمانونه مو کیږدۍ دي څو ګلمخي ماشومان دي د ارمان کوڅه کې ژاړي داسې ښکاري چې راغلي له کاله د زندګۍ دي د احساس د دوزخونو یْوه ګړۍ ترېنه قربان شه که یې غواړې…

پاڼې مو توی کړې انتظار کوو د بل پسرلي یو رژېدلي موږ په غېزه کې د خپل پسرلي ورته مو ډېرې زارۍ وکړې چې بدله کړي لار لوټ قافله یې د خوشبو شوه نه منل پسرلي تورو بادونو ترېنه وړلې جنازې د ګلو نن یې په شونډو د شبنم نه ښکلول…

څه له قهره ډک بازار دی څه د هر چا سترګې سرې دي ته وا اور پکې خرڅېږي ته وا وینو ته اسرې دي دا چې هلته دلته دومره وهي چیغې له وختونو جوړ د امن پلار پلندر دی د سکون میندې میرې دي هوس باغ دی د ګلونو چې روحونه معطر کړي او که…

مودې وشوې چې پر ستوني مې را ایښې یوې داسې بلا پښه ده چې وجود یې سراسر له کرکې جوړ دی او ختلې یې و سر ته د غرور داسې نشه ده چې که هر څو وهم چیغې او په رډو رډو سترګو ورته وایم زه ساه نه شم اخیستلای ډکې سترګې یې له زهرو راته وایي دا…