نورمحمد لاهو

چیغې مې د زخم غوندې درد کا ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ نو چې ځې ، زما د کور دروازه هم راپسې کولپ کړه ! غواړم پَل دې زما کور کې لکه پروت ناز ک ریدی په سپیره خاوره د کوم چا ترپښو لاندې زخمي نشي او په…

یوه ورځ دواړه ضرور یوې کشتۍ کې لکه دوې کوچۍ مرغۍ ! د اورونو له سیندونو د سپوږمۍ سپینې کیږدۍ ته کډه کیږو خو ته مه مایوسه کیږه ! چې بیړۍ مو وچې ځمکې ډوبه کړې او ترکاڼ مو د زاړه بلوط په څير خپلې ارې دې قتل کړی او میخونو د ګلونو تازه…

باد یو بې سازه مست عاشق او نڅاګر دی پسرلی دی د مڼو شیرچايي څانګې یې له ګوتو رانیولي چې وناڅي باد له ازله شرابي دې غواړي دا د دنیا خلک سره یوځای ونڅيږي باد د خدای بې تعصبه سپین تخلیق دی باد په هغې موسیقي باندې مین دی چې…

د مني وریځ وریځ شوم په تا راغلم خو تا ټولې سرې او سپینې باغیچې وې له خپل ځانه سره وړې چې په ډاګ ووریدم ومې ژړلې + + + + + + ستا په تلو سره فصلونه نارنجي شول تر ابده مې یو ژیړ کمیس په ځان شو پیړۍ وشوې بیا د چا په زرغون…

عذاب ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ د یوې ډبرې له خولې ووتمه داسې لکه شپه کې د بې موره ماشوم چیغې ! خو د چا لاس مې پرینښود چې مې اوښکوته زرغونه لمن وروړي او زخمونه مې هم بوتلل له درملو نه ډير لیرې یوه ځای ته او…

یو تریخ سرود مودې وشوې زما هیڅ څوک نه یادیږي نه می هم د چا تصویر ته ستړې سترګې چوکاټ کیږي نه خو هم د چا د سترګو شیرین یاد شي دباران غوندې شیشه راشرنګولی او د چا د تریخ سفر غمجن سرود هم نیمه شپه کې لکه چیغې دشپلیو ژړا…

یو ځنګل مرغۍ ته چې ځان سره په ناز سندرې بولې د دریاب وحشي څپې لکه هوسی د ساحل غاړوته په مینه ویدې کیږي او بادونه د دې ونو یوه پاڼه هم نه غواړي چې وښوري ته چې ځان سره په ناز سندرې بولې د بدن شیرچایي رنګ دې د اوبو د شینکي رنګ…

د هغې د مَستو مَستو ګونګروګانو د شرَنګ شاته یوه شنه او شیرچايی باغچه ویده ده چې په کپ یې له خوږو خوږو مڼو څخه ترخې وینې څڅیږي دهغې د نڅا شاته لکه سیوری په یو تک سپین دیواله یوه بله نڅا ناڅي په هر تاو یې له بنګړیو د یو وږي…

ته چې کوم پلوبه تللې طاووسانوبه له ځالودرکتلې دلمرګل به شو په شک کې لمرپه ځمکه څنګه ګرځي ؟ اورنګونوبه غبارکې ونیولې نیلوفربه داوبو په مخ چترۍ شو ستاښایست به ترې راتاو کړۍ کړۍ شو + + + + + + + او اوس هم چې کله ګرځې سپرلی…

زه او لمر دواړه یوځای دلته د پارک په زنګ وهلې څوکۍ ناست یو لکه باد دواړه بې کوره لکه پاڼې پاڼې پاڼې کاغذونه د باد غیږ کې نه پوهیږو څنګه ځان باندې راټول شو کله غواړو چیرته لیرې رستورانټ کې یوه لپه زهر وڅښو رښتیا لیک مې…