مذاکرات صلح باید به شمول دولت از سر آغاز شود

تعطیل مذاکرات صلح بین ایالات متحده امریکا و طالبان چالشی است که باید به یک فرصت برای افغانستان مبدیل شود.
داکتر زلمی خلیلزاد نماینده خاص وزارت خارجه امریکا برای ختم جنگ افغانستان با تیم امریکایی و هیات چهارده نفری طالبان، ماه ها تلاش ورزیدند تا جوانب مختلف جنگ فوق العاده پیچیده و استخباراتی افغانستان را، مورد غور و مداقه قرار داده و به نتایجی برسند که مقبولیت داخلی، منطقوی و بین المللی یافته و به کلید حل معضله افغانستان، که در واقع یک جنگ تمام عیار تجارتی خون و باروت است، تبدیل شود. تصمیم یک هفته قبل و ناگهانی دونالد ترامپ رییس جمهوری امریکا، که به بهانه قتل یک بریدگی امریکایی و یازده افغان ملکی، تمام پروسه مذاکرات قطر را معطل قرار داد، جهانیان ومردم افغانستان را شوکه کرد.

مردم افغانستان که به یک حساب بعد از چهل سال جنگ بیگانه و استخبارات منطقه و بحساب دگر بعد از هژده سال جنگ امریکا، ناتو و موتلفین برضد طالبان و سایر جنگجویان، تا بینی رسیده و صدمات عظیم جانی، مالی و معنوی را متحمل شده اند، متوقع بودند تا مذاکرات سری نه ماهه امریکا و طالبان، به مذاکرات علنی چند جانبه ایکه شامل دولت افغانستان و جریان های مطرح داخلی نیز باشد، مبدل شود تا امکانی جستجو گردد که به صلح دایمی، ثبات سیاسی، تفاهم ملی و انکشاف اقتصادی- اجتماعی کشور منجر گردیده و گلیم غمی جمع شود که چهل سال از مردم افغانستان قربانی ګرفته میرود.

دولت افغانستان حالا چنین وانمود میکند که گویا این عکس العمل امریکا و ترامپ، ناشی از مخالفت دولت با مذاکرات قطر بوده است. شکی نیست که پافشاری دولت به اشتراک در مذاکرات صلح و بین الافغانی شدن این جریان وزمینی خود را دارد، امریکا نیز مشکلات عظیمی دارد که در عکس العمل های سیاسیون، اعضای کانگرس و نظامیان آن کشور به ارتباط صلح یکطرفه با طالبان، منعکس شده و ترامپ را ناگزیر به چنین اقدامی نموده است. البته این نکته را نیز باید در نظر بیګیریم که ترامپ ادم متلون المزاجی است که هر روز ممکن نظر خود را صد فیصد تغییر دهد!

بهر صورت مذاکرات صلح برای ابد معطل شده نمیتواند. هیچ طرف توان برد جنگ و حذف فزیکی و فکری جانب مقابل را ندارد. امریکا یا باید باز صدوپنجاه هزار نظامی به افغانستان بفرستد و یا بدون هیچ نوع توافقی افغانستان را ترک ګوید که هر دو در شرایط فعلی غیرعملی به نظر میرسند و یا باز راه مصالحه و مذاکره را در پیش ګیرد. هر جنگی آخر با مذاکرات صلح به پایان میرسد. حالا وظیفه دولت افغانستان است تا متحدین داخلی خود را برای مذاکرات و موقف گیری های آینده بیشتر و متحد تر سازد.

پیشنهاد میشود که سیاسیون پراگنده، احزاب، تنطیم ها، شخصیت ها، حلقات و گروه ها، باید بعوض سرنای قومی، سمتی، مذهبی، تنظیمی و استخباراتی تلاش کنند تا به صدای واحد افغانستان نیرومند مبدل شوند. دشمنان بیرونی لابیگری خوب دارد و هر آن میتواند صدای ما را ضعیف تر جلوه دهد.

دولت و سیاسیون درعین حال باید حمایت منطقوی از صلح آینده را خیلی جدی بگیرند. قوت های منطقوی و جهانی مانند ایران، هندوستان، چین، فدراتیف روسیه، ترکیه، امارات، سعودی، قطر، ازبکستان و دگران مهم هستند. اگر این کشورها از یکطرف به حمایت از افغانستان و نظام سیاسی آن صدا بلند کنند و از طرف دګر برای کامیابی روند مصاله همکاری کنند، بدون شک که کورگره جنگ چهل ساله کشور به آسانی باز خواهد شد.

مذاکرات آینده و تامین صلح یک نیاز اساسی و بزرگ است و از همه جوانب کار و تلاش صادقانه و وطنپرستانه میخواهد!

مردم افغانستان باید به موقعیتی دست یابند که تصمیم گیر نهایی در مورد جنگ و صلح کشور، خود باشند نه دگران!