د ځان وژنی نه وړاندې – د خلیل جبران غوره لیکنې او ویناوې

د كومې ښايسته او زړه راښونكې سره چې زه د زړه له تله مينه لرم  هغه پرون له ما سره وه خو نن  هغه زما جدا او ډيره لری تللی ده .

د هغې د ښكلو سترګو چاپونه لا تراوسه پورې د آيينې په مخ پاتی دي، د هغې ښايسته بوى لا تر اوسه زما له جامو څخه ځي او د هغې خوږې او د مينې څخه  ډكې  خبرې لا تر اوسه زما په غوږونو كې انګازي كېږي.

مګر همغه ښځه چې ما ورسره د زړه له تله مينه كوله زما څخه ډېره ليرې تللې ده او اوس جلا وطنه ده او د يادونو څه د وتلو درې ته تللې.

د هغې انځور لا تر اوسه زما په سترګو كې شته دى ،  هغې چې د مينې نه ډك كوم خطونه ماته رالېږلي ول هغه ټول ما د سپينو زرو په يوه صندوق كې ساتلي دي او هـغه صندوق ما په زمرودو او ياقوتو پوښلی دی خوبيا هم دهغی د غه شيان به زما سره تر ډېره وخته همداسې نه وي پراته، ځكه ډېر زر به د هېريدو باد را والوځي او د ځانه سره به يې د چوپتيا او د هیره وتلوځاى ته ويسي.

زما محبوبـه ستا له محبوبې نه ډيره مختلفه نه ده، زما محبوبه هم ښايسته ده هغه داسې ښكار لكه د نړۍ يو ستر رسام چې هغه په خپل قلم رسم كړي وي، هغه د شاتو غوندی خوږه او د ورویښمو غوندی نرمه او پسته ده خو د مار په رنګ د فن  څخه ډكه ده .

که څه هم هغه  د طاوس په څیر چپ او غلې ده خو ډېره مغروره او كبرجنه ده.

 زما مـحبوبه لكه د ځـناور په څير  ویرونكې ده او د تورې شپې په څيرهيبتناکه.

كه څه هم زه دغه ښـځه له ډېرې مودې پېژنم ان تردې چې ما ورسره پټيو او باغونو ته چكرهم وهلى او د ښار اكثرو كوڅو ته هم  ورسره تللى يم.

زه دغه ښځه د ځوانۍ د وخت نه پېژنم او تر ننه چې ما څومره كتـابونه لوستلي د هغه كـتابونو په هره پاڼه ما د هغې ذكر لوستلى،  ما د هغې زړه راښكونكى غږ د ويالو په روانو اوبو كې اورېدلى.

ما د هغې مخې ته د زړه ټول ترخه او د خپل روح د ژونـد ټول رازونه ايښي دي.

د کومي ښځي نه به  چې زه هر وخت ځارېدم نن هغه د  يوې يخ نيولې او ورانې شوې درې پر لور تللې، هغه هغې درې ته تـللي چې هغه د وېرې او يواځيتوب په نوم مشهوره ده.

د کومي ښځي سره  چې زه د زړه له تله نه مينه کوم هغه دومره ښايسته ده چې هر څوك خپل لور ته راکش کوي ،

 هغه  ښځه چې زمونږ ژوند او زمونږ اميدونه په وعدو سره خښوي د هغې نوم ژوند دى.

ژوند يوه داسې ښځه ده چې هغه خپل مينه وال د اوښـكو سره لمبوي او د هغوى له وينو څـخه په خپل مخ ګلان ږدی.

هغه داسې جامې اغوندې چې رڼواو ښآئسته  وریځو څخه جـوړې وي كوم چې د تورو شپو په تارونو ګڼدل شوي دي.

هغه د انسان زړه نور هم ديته مايلوي چې د هغي سره ډيره زیاته مينه وكړی خو هغه په خپله دې ته غاړه نه ږدي چې دغه انسان سره واده وكړي اوهغه خپل يې كړي.

ژوند د يوه جاودګري په مانند ده چې په خپل ښايست  او مکر سره د موږ دیته مجبور وي چی د هغي سره مینه کړو او په خپله غیږ کی یی را ونغاړو، خو هغه خلك چې د دې د بې وفايي او مکر څخه خبر دي هغهوی بیا تل د دې  څخه ليرې تښتي.

 العواصف كتاب ۳۴ مخ