تنها مرام گروه طالبان بر آورده ساختن خواست های پاکستان است

بعد از توافق صلح گروه طالبان با ایالات متحده آمریکا و انتخابات ریاست جمهوری اسلامی افغانستان و اخیراً توافق سیاسی میان دو تیم انتخاباتی و پایان یافتن تنش های سیاسی در کشور طالبان در محور سیاست خارجی جدید پاکستان قرار گرفته اند. حالا سوال اصلی این است که سیاست خارجی جدید ای اس ای و در کل جمهوری اسلامی پاکستان در قبال افغانستان چی خواهد بود؟

پاکستان از سال های دور با استفاده از سربازان همیشه تیار خود یعنی گروه طالبان به منظور رسیدن به اهداف استراتیژیک برای دست یابی به سیاست خارجی خود در قبال افغانستان استفاده برده است . حالا که انتخابات ریاست جمهوری افغانستان بر گزار و حکومت مشروع مردم بوجود آمده  دیگر توقع ای اس ‌آی برای رسانیدن طالبان به قدرت به گونه که آنها نیم بخش از قدرت در کشور باشند رفع شده است و اگر قرار باشد طالبان وارد بدنه دولت شوند باید به مانند حزب اسلامی گلبدین حکمتیار با پذیرفتن قانون اساسی و سایر دستاورد های ۱۸ ساله کشور وارد بدنه دولت شده و از راه دموکراتیک قدرت را بدست بیآورند .

این موضوعی است که پاکستان به خوبی درک میکند که چنین کاری امکان پذیر نیست یعنی طالبان هرگز از راه های دموکراتیک برنده قدرت نخواهند شد و برنده نشدن آنها به معنی ناکام ماندن سیاست خارجی این کشور در قبال افغانستان میباشد.  بناءً سیاست جدید را که این کشور روی دست گرفته است سیاست مداخله گرایانه مسلحانه و پیشروی در خاک افغانستان است دو مورد که می تواند پاکستان را به خواسته هایش نزدیک سازد .

 پاکستان به خوبی درک میکند گروه که می تواند این خواسته اش را بر آورده سازد همان گروه مسلح طالبان است که سال ها میشود آنها را برای چنین روز های  آماده و حمایت کرده است. تشدید جنگ ها در سراسر افغانستان و پیدا شدن دها جسد سربازان پاکستانی در صفوف طالبان و عدم توجه این گروه به کاهش خشونت ها آن هم در صورت که تمامی جهان به آنها صدای کاهش خشونت و آتش بس را بلند میکنند ناشی از تطبیق سیاست مداخله گرایانه نظامی  پاکستان است ، زیرا پاکستان اکنون به این نتیجه رسیده است که طالبان با وجود داشتن پرستیز بالا در معادلات صلح در اخر کار خواهند لنگید و نمی توانند آنچه خواسته پاکستان است اکنون از راه صلح بدست این کشور بدهند بناءً این کشور تلاش میکند تا از راه نظامی این فشار ها را بیشتر سازد تا معادلات صلح بیشتر دچار توهم شود و در میز مذاکرات صلح طالبان بیشتر بتوانند امتیاز بدست بیآورند بناءً با وجود تلاش های حکومت افغانستان و ایالات متحده آمریکا برای تحقق صلح در کشور بعد از توافق صلح میان این گروه و آمریکا، این گروه در سه ماه گذشته به تعداد ۳۰۰ هزار حمله بر نیرو های امنیتی ، تاسیسات دولتی و افراد ملکی انجام داده اند،  در حالی که هیچ نوع دلیل برای ادامه جنگ وجود دارد، زیرا در گذشته این گروه تاکید بر خروج نیرو های خارجی از افغانستان داشتند که بر اساس توافق صلح این نیرو ها تا ۱۳ ماه از افغانستان خارج میشوند و همین گونه در حالی که حکومت افغانستان هیچ نوع الزامیت برای رهایی زندانیان این گروه نداشت ، محض توافق این گروه با ایالات متحده آمریکا برای رسیدن به صلح حدود ۱۰۰ زندانی این گروه را از زندانها رها کرده است اما با وجود آن این گروه به حملات خود ادامه داده و جنگ را شدت بخشیده اند. در ۱۰ روز اخیر این گروه سه حمله بزرگ را بر مردم و نیرو های امنیتی افغان انجام داده اند. حمله بر کاروان نیرو های امنیتی در ولایت لغمان که سبب شهید شدن ۳۲ تن و زخمی شدن دها تن دیگر شد و حمله بر مراسم جنازه ولسوالی خیوه ولایت ننگرها که سبب شهید شدن ۴۰ تن از افراد ملکی و زخمی شدن بیش از ۸۰ تن دیگر شد و حمله بر شفاخانه در دشت پرچی که سبب مرگ ۱۵ تن از مادران باردار به شمول دو نوزاد و زخمی شدن دها زن و طفل نوزاد دیگر گردید و انجام یک حمله مرگ بار موتر بمب بر یک قطعه خاص امنیت ملی همه نمونه ای از ادامه سیاست مداخله گریانه مسلحانه پاکستان از سوی طالبان است .

 بناءً دیده میشود که  تمامی عملکرد گروه طالبان ناشی از سیاست جدید خارجی پاکستان در قبال افغانستان است از طرف کشور پاکستان با پیشروی در خاک افغانستان میخواهد فشار تلاش های خود را برای دست یابی به اهداف استراتیژیک خود بیشتر سازد. یعنی پاکستان میخواهد هم از طریق گروه مسلح طالبان و هم خودش برای دست یابی به اهداف خود تلاش کند، اما واقعیت امر آن است که با وجود تلاش های آمریکا برای حمایت ازگروه طالبان تا هنوز صلح دروازه های خود را باز نکرده است.